| |
Συνήθως όταν κάνω μια ερώτηση σε κάποιον είτε ξέρω ήδη την απάντηση, είτε πραγματικά δεν με ενδιαφέρει. Άλλωστε αρκεί απλά να κοιτάξω τον άλλο στα μάτια για να διαβάσω την απάντηση. Αυτή την φορά κρεμόμουν πραγματικά απ’ τα χείλη μιας τρομαγμένης ύπαρξης και δεν μπορούσα να την αντικρίσω κατάματα.
Λίγο αφότου έκανα την ερώτηση η Ζακλίν σταμάτησε να τρέμει και έβγαλε το πρόσωπό της από τα χέρια της. Η όψη της φανέρωνε βαθειά θλίψη και τα μάτια της, πρησμένα από το κλάμα, με κοίταγαν με μια αφοπλιστική αθωότητα που με διαπερνούσε ως το κόκαλο.
«Βλάντ… Γιατί;» ήταν οι μόνες λέξεις που μπόρεσε να αρθρώσει ενώ με δυσκολία συγκρατούσε ένα δεύτερο κύμα από δάκρυα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν έβρισκα λέξεις να διατυπώσω τις σκέψεις μου, με πολλή προσπάθεια είπα
«Έρχοντουσαν να σε βλάψουν Ζακλίν, δεν ήθελαν εσένα, εγώ ήμουν ο στόχος τους αλλά δεν θα σταματούσαν σε τίποτα. Για να με προκαλέσουν θα σε έπαιρναν από δώ, θα σε γύριζαν σε κάποιο χρυσό κλουβί όπως η έπαυλη του πατέρα σου. Δεν θα συγχορούσα ποτέ τον εαυτό μου αν κάτι κακό σου συνέβαινε εξ αίτιας μου.»
«Βλάντ ούτε κι εγώ θα ήθελα να σου συμβεί τίποτα κακό, μπορώ με σιγουριά να σου πω ότι δεν έχω αισθανθεί για κανέναν όπως αισθάνομαι για σένα. Όμως φοβήθηκα τόσο πολύ… όταν σε είδα… έτσι. Υποσχέσου μου ότι θα είσαι προσεκτικός σε ότι και να κάνεις.»
«Υπόσχομαι Ζακλίν, δεν θα σε ξαναυποβάλω σε τέτοιο μαρτύριο.»
Τότε μην συγκρατόντας άλλο τα δάκρυά της έπεσε στην αγκαλιά μου. Προς το παρόν δεν είπα τίποτα παραπάνω. Η αποστολή μου εδώ είχε σίγουρα μπροστά της πολλές περισσότερες «συναντήσεις», που ίσως θα έκαναν αυτή να φαίνεται σαν παιδικό παιχνίδι. Ίσως να ήταν η ώρα… η ώρα να αποχωριστώ την Ζακλίν. Η ίδια η σκέψη με πόναγε αλλά αν ήθελα το καλό της έπρεπε να αποχωριστούμε.
Με ένα νεύμα μου η πόρτα της άμαξας έκλεισε και τα άλογα ξεκίνησαν. Την υπόλοιπη νύχτα θα ακολουθούσαμε τον κεντρικό δρόμο που συνέδεε Λονδίνο και Κάρντιφ. Η Ζακλίν κάθησε δίπλα μου ακουμπώντας το κεφάλι της στον ώμο μου και κοιτούσε με απλανές βλέμα πότε εμένα πότε το κενό. Προφανώς ονειρευόταν και δεν μίλούσε καθόλου.
Τελικά φτάσαμε σε μια διασταύρωση που πήγαινε απ’ την μία προς το Λονδίνο και απ’ την άλλη πίσω στο Καρντιφ. Εκεί σταμάτησα την άμαξα. Η Ζακλίν της οποίας την όνειροπόληση διέκοψα απότομα με κοίταξε απόρημένα αλλά πριν προλάβει να ρωτήσει τίποτα μίλησα πρώτος.
«Σου υποσχέθηκα πιο πρίν ότι δεν θα σε ξανακάνω να υποφέρεις. Ο λόγος όμως που ήρθα εδώ απαιτεί πολλές μάχες σαν την χθεσινή. Δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι δεν θα ξαναδείς τίποτα σαν αυτό που είδες στο δάσος. Ούτε ότι θα βγω ζωντανός από αυτή την επιταγή του παρελθόντος μου. Αν θέλεις λοιπόν θα σε γυρίσω πίσω στο Κάρντιφ ή όπου έχεις συγγενείς και όταν όλη αυτή η υπόθεση έχει τελειώσει θα έρθω να σε βρώ.» Αυτά είπα κοιτάζοντας μπροστά για να μην συναντήσω τη ματιά της.
«Βλάντ, από την στιγμή που φύγαμε από την έπαυλη, δεν πίστεψα ούτε στιγμή ότι θα ήταν εύκολο να είμαι μαζί σου. Το προηγούμενο μου ξέσπασμα ήταν μια στιγμή αδυναμίας που δεν θα επαναληφθεί, μην μου στερείς όμως την χαρα του να κάθομαι πλάι σου. Δεν θα αντέξω τόσο καιρό μακριά σου, ζώντας με την αγωνία. Η απόφασή μου είναι να συνεχίσω μαζί σου και πιστεύω ότι με τον καιρό θα κατανοήσω βαθύτερα το τι ζητάς εδώ. Ότι κι αν είναι όμως θα σε βοηθήσω να το εκπληρώσεις.»
Με ένα χλιμίτρισμα τα άλογα ξεκίνησαν, είχα πάρει την απόφασή μου. Ποιος θα πίστευε όμως ότι κάτω από το εύθραυσρο περίβλημα αυτής της άπειρης κοπέλας θα κρυβόταν τόση θέληση και τόση ωριμότητα. Την άφησα να κοιμηθεί για λίγο ακόμα και την ξύπνησα λίγο πριν το ξημέρωμα όταν δηλαδή πλησιάζαμε στις πύλες του Λονδίνου.
Μπήκαμε στο Λονδίνο όταν ο ήλιος ξεπρόβαλε από τον ορίζοντα και το φως του παιχνίδιζε με τις οροφές των σπιτιών, τα στενά σοκάκια και φυσικά τον Τάμεση. Η Ζακλίν καταχαρούμενη έτρεχε μπροστά από μένα και σαν μικρό παιδί έπαιζε με ότι έβρισκε. Κοιτούσε την αντανάκλαση της στο νερό του ποταμού και έκανε διάφορες γκριμάτσες που μαζί με τον ελαφρό κυματισμό έμοιαζαν πολύ αστείες, έπειτα καθώς περνούσαμε από το πάρκο κρυβόταν πίσω από δέντρα και έπαιζε με τα σκιουράκια. Όλα αυτά ασκούσαν μια περίεργη γοητεία πάνω μου και ήταν λες και το προηγούμενο βράδυ δεν είχε συμβεί ποτέ.
Όσο για μένα το φως του ήλιου ήταν πολύ… εκνευριστικό. Άλλοι από το είδος μου θα ήταν ήδη «νεκροί» αλλά κι εγώ ένιωθα τις δυνάμεις μου να με εγκαταλείπουν.
«Ζακλίν, είμαι κουρασμένος και το να τριγυρνάω έξω την μέρα δεν μου κάνει καλό. Λέω να βρώ ένα ξενοδοχείο να μείνουμε και να αναπαυθώ για σήμερα.»
Η Ζακλίν κατσούφιασε λίγο «μα είναι χαρά θεού σήμερα, πολύ σπάνια έχει τέτοια μέρα, δεν θες να την απολαύσουμε μαζι;» Της έριξα μια ματιά όλο νόημα και περίμενα… Αμέσως ξαναβρήκε το κέφι της «απλά σε πειράζω, δεν θα ήθελα να πάθεις τίποτα…».
Μπήκαμε σε ένα ακριβό ξενοδοχείο και κλείσαμε δωμάτιο. Η Ζακλίν έφυγε τρέχοντας προς τις σκάλες κι εγώ περίμενα να απομακρυνθεί λίγο πριν μιλήσω στον υπάλληλο στη ρεσεψιόν. «Μπορώ να πάρω το πρωινό μου στο δωμάτιο παρακαλώ;» ρώτησα «Μα φυσικά η καμαριέρα θα είναι εκεί σε 10 λεπτά, τι θα θέλατε; Έχουμε…» «Ευχαριστώ ότι νομίζετε εσείς καλύτερο» είπα ρίχνωντας μια ορεκτική ματιά σε μια καμαριέρα που περνούσε εκεινή την στιγμή.
Όταν μπήκα στο δωμάτιο η Ζακλίν είχε ξαπλώσει στο διπλό κρεβάτι και είχε σχεδόν βουλιάξει στα σκεπάσματα. Γελώντας σηκώθηκε και είπε «πολύ καλύτερα από την άμαξα δεν νομίζεις;». Γέλασα κι εγώ ελαφρά και κοιτώντας την στα μάτια είπα «σήμερα η βασίλισσα διοργανώνει χορό στο παλάτι, θα με συνοδεύσετε δεσποινής;». Τινάχτηκε στον αέρα και τα μάτια της άτραψαν « Χορό; Στο παλάτι; Φυσικά και θέλω να πάω… Μα θα είναι όλοι ευγενείς… πως θα μπούμε;»
«Βγές λοιπόν στην αγορά και πάρε ένα καλό φουστάνι, μην λυπηθείς τα έξοδα, κοίτα να με εντυπωσιάσεις. Όσο για την είσοδο… γίνομαι πολύ πειστικός όταν θέλω» και έκλεισα το μάτι. Έφυγε τρέχοντας γεμάτη χαρά. Όσο για μένα το μυαλό μου γύρισε μετά από αρκετό καιρό στον στόχο μου. Σίγουρα Ιντέγκρα δεν θα χάσεις ένα τέτοιο γεγονός, η νέα ιππότης προστάτιδα του στέματος δεν μπορεί να λείπει από μια τέτοια περίσταση. Σίγουρα έμαθες ήδη τι απέγιναν οι «απεσταλμένοι» σου. Θα βρεθούμε επιτέλους Ιντέγκρα και κοίτα αυτή την φορά να είσαι πιο έτοιμη. Δεν θα ήθελα να σε σκοτώσω δίχως μια αξιοπρεπή μάχη μπροστά στην βασίλισσα. Δεν θα σε σκοτώσω απλά και γρήγορα, αλλά αργά, βασανιστηκά και επαίσχυντα. Απλά περίμενε…Ιντέγκρα Γουινκέιτς Χελσινγκ.
Εκείνη την στιγμή μπήκε στο δωμάτιο η καμαριέρα με ένα δίσκο με αυγά και μπέικον. «Θα θέλατε τίποτα άλλο κύριε;» «Για την ακρίβεια… ναι…». Τελειώνοντας το γεύμα μου, παρατήρησα το άθικτο πιάτο με το πρωινό μου πάνω στο τραπέζι. Θα τραβούσε υποψίες αν δεν έτρωγα τίποτα οπότε το πήρα και άδειασα το μισό στην τουαλέτα. Στην μπανιέρα έκρυψα και το κανονικό φαγητό μου και τράβηξα το κάλυμα για να μην μπεί κάποιος περίεργος και αναγκαστεί να κάνει παρέα στην καμαριέρα. Θα τους πάρει κάποια ώρα να με υποπτευθούν και ακόμα και τότε δεν θα διακόψουν έναν κύριο από το μπάνιο του. Έκλεισα τα μπατζούρια και τράβηξα τις κουρτίνες για να σκοτεινιάσει το δωμάτιο και όταν ήμουν ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα ξάπλωσα στο κρεβάτι. Η προσπάθεια να χαλαρώσεις σε κάτι τόσο μαλακό είναι απίστευτα δύσκολη. Ας πούμε ότι έχω συνηθίσει σε κρεβάτια που ο ουρανός δεν είναι τόσο ψηλά και δεν είναι σχεδιασμένα για να σηκώνεται συχνά ο αναπαυόμενος. Γι αυτό εγκατέλειψα την προσπάθεια και ξάπλωσα στο πάτωμα που τουλάχιστον ήταν σκληρό.
Δεν μπόρεσα να κοιμηθώ φυσικά αλλά ξεκουράστηκα αρκετά. Θα ήταν 5 η ώρα όταν η Ζακλίν επέστρεψε στο δωμάτιο. Σηκώθηκα βιαστικά από το πάτωμα και τίναξα την σκόνη από πάνω μου. Αν κάτι έπρεπε να παραδεχτώ γι αυτήν ήταν ότι είχε γούστο στα ρούχα. Φορούσε ένα κόκκινο μακρύ φουστάνι που έφτανε από το λαιμό της μέχρι λίγο πάνω από τους αστραγάλους της, και άφηνε να φαίνεται λίγο από τα λεπτά της πόδια. Από την μέση και κάτω είχε μερικά λιτά χρυσά κεντήματα ενώ από την μέση και πάνω ήταν στολισμένο με χρυσές επίσης δαντέλες. Το αποκορύφωμα ήταν το μαργαριταρένιο κολλιέ στον λαιμό της που πρόσθετε στην λάμψη του προσώπου της.
«Πάμε λοιπόν;» Ρώτησε. «Όποτε είσαι έτοιμη». Ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει όταν φτάσαμε μπροστά στο παλάτι του Μπάκινχαμ. Ευγενείς από όλοκληρη την αυτοκρατορία είχαν μαζευτεί εδώ και μπροστά από την είσοδο του γινόταν το αδιαχώρητο. Δούκες, κόμηδες, στρατιωτικοί. Όλοι με μεγάλες φανταχτερές άμαξες και συνοδεία από υπηρέτες και ενίοτε την οικογένειά τους. Ήταν ένα πραγματικό πανυγήρι. Με όλη αυτή την αναστάτωση δεν δυσκολευτηκαμε να περάσουμε ως καποιο ζευγάρι ευγενών από τις αποικίες, ή τουλάχιστον αυτό πίστεψε η Ζακλίν γιατί έβαλα και λίγο το μαγικό χεράκι μου ωστέ να πειστεί ο θυρωρός.
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο φτάσαμε στην κεντρική αίθουσα χορού. Ήταν μια αίθουσα μεγάλη όσο σχεδόν ολόκληρο το σπίτι της Ζακλίν. Η ίδια ήταν κατενθουσιασμένη και δεν κρατιόταν να γνωρίσει νέο κόσμο. Εγώ προσπαθούσα να την συγκρατήσω γιατί δεν έπρεπε να τραβήξουμε την προσοχή αλλά δεν τα κατάφερνα και συχνά έπαιζα τον ρόλο του πλούσιου αποικιοκράτη, που απολαμβάνει την ζωή του καταπιέζοντας κόσμο και, διόλου περίεργα για ανθρώπινη κοινωνία, απολάμβανα πλήρους αποδοχής.
Έτσι γνωρίσαμε διάφορα ασήμαντα ανθρωπάκια που είχαν ένα τίτλο και περηφανεύονταν γι αυτό και όλα θαύμαζαν την Ιντέγκρα και έλεγαν όλο καλά λόγια γι αυτήν. Με τόσο σάλιο θα μπορούσαν μα τον θεό να τους πνίξουν όλους μέσα στην αίθουσα. Για να πω την αλήθεια μου είχε λείψει η μηχανοραφία, ίσως μετά από αυτά τα γεγονότα να διατηρούσα την ταυτότητα του αποικιοκράτη και να μπλεκόμουν στην πολιτική.
Η Ζακλίν απομακρύνθηκε από μένα καποια στιγμή, λέγοντας ότι θα επέστρεφε αμέσως και εγώ κατευθύνθηκα κεντρικότερα στην αίθουσα. Από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιζόταν η αυτού μεγαλειότητα της η βασίλισσα και δίπλα της θα ήταν η κληρονόμος των Χέλσινγκ. Έχει επιτέλους φτάσει η ώρα για την συνάντησή μας Ιντέγκρα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
