| |
| | 22-08-07 |  | | |
Ώρα 6 και 20...
Μοναχικά τα απογεύματα του Αυγούστου...3 με 6...
Όσα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου, ήταν οι πιο άδειες ώρες των διακοπών...
Όχι άσχημες...άδειες...
Πότε ένα βιβλίο, λίγη μουσική, πότε χρωματιστές μουντζούρες σε ακουαρέλα, πότε ύπνος, τόσο ελαφρύς για να μην χάσω την δράση του απογεύματος που με περίμενε, ώστε μπορούσα να επέμβω στα όνειρά μου...πειρατές, μάγοι...
Και οι ώρες περνούσαν... Σήμερα όμως είμαι εγώ άδεια...εγώ κενή...
Τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει το κενό που άφησες...
Και φαντάσου...4 μέρες σε ήξερα...
Ποτέ ξανά δεν πέρασα Αυγουστιάτικο απόγευμα κοιτάζοντας το κενό...
Φοβάμαι να κάνω οτιδήποτε άλλο, φοβάμαι να σκεφτώ...
Από τότε που έφυγες τελείωσα το βιβλίο...Γιατί να πεθάνει πικραμένη; Γιατί να αφήσει τέτοιο κενό πίσω της;
Τα τραγούδια μιλούν για σένα....όλα...μα πως γίνεται;
«...τα σύνορα μαζί μου να περνάς...και κάπου θα βρεθούμε αν μ' αγαπάς...»
Σύνορα...Ποιός βρίσκετε μέσα και ποιός έξω από αυτά;
Κάπου θα βρεθούμε....
«Αν μ αγαπάς»...αν μ αγαπάς...αν...πιθανό να μη βρεθούμε λοιπόν...
Ύπνος...όνειρα...
O σάκος περασμένος στον ώμο...Ανοίγεις τα παράθυρο του βαν...θέλεις κάτι να μου πεις...μιλάς γαλλικά...δεν καταλαβαίνω...θάλασσα...πνίγομαι.
Μουσική...Ναι πάντα έπαιζα κιθάρα όταν ένιωθα μόνη...
Αλλά δεν μπορώ να την αγγίξω...φοβάμαι...θα χάσει την μαγεία που απλόχερα την χάρισαν τα όμορφα χέρια σου...
Ποτέ άλλα δάχτυλα δεν χόρεψαν αυτό το χορό στην ταστιέρα της..
Πώς να παίξω τραγούδια που πλέχτηκαν μαγικά με την εικόνα σου, την φωνή σου, πολύχρωμα νήματα...
Τραγούδα μου έλεγες...
Δεν έπαιρνα τα μάτια μου από πάνω σου...Ήθελα να χαράξω στη μνήμη μου την ευγενική σου εικόνα...
Ήμασταν μόνοι; Όχι δεν ήμασταν...δεν με ένοιαζε...οι άλλοι θα ξέχναγαν... δεν ήθελα να σε ξεχάσω...
Δέθηκα μαζί σου...
Τα αρχάρια χέρια μου έβαλαν όλη τη τεχνική τους...
Σε παρακάλεσα...
«Να μ αγαπάς...όσο μπορείς να μ αγαπάς...»
Σε κοίταζα...γελούσες...δεν καταλάβαινες...
«Ακόμα κι αν φύγεις, για το γύρο του κόσμου...»
Τα μάτια μου στις χορδές μα με κοιτάς...νοιώθω πως με κοιτάς...
«...θα σαι πάντα δικός μου...»
Δεν καταλαβαίνεις....γιατί δεν καταλαβαίνεις;
«...θα ‘μαστε πάντα μαζί...»
Το βλέμμα σου με καίει...το ψάχνω...χαμογελάς γλυκά και κοιτάς αλλού...
Υπάρχουν στιγμές που δεν θυμάμαι τίποτα από εσένα...ούτε αυτό το χαμόγελο...
Τόσο γλυκό...
Λες και μυστικά η εικόνα σου γλίστρησε από το μυαλό μου...
Λες και τα ατέλειωτα λεπτά που σε κοιτούσα δεν υπήρξαν........
«Are you little nervous?»
«I am sad today...»
«I am not sure that I ‘ll see you again...»
«Yes...But I ‘ll call you»
Δεν τηλεφώνησες...όχι ακόμα...
Πάντως χαίρομαι πολύ που σου έδωσα την πένα...
Του λάχιστον δεν θα με ξεχάσεις....τελείως...
Ώρα 7 και 10...
Τόση ώρα;
Όπως και να ‘χει χρειάζομαι καφέ...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Είμαι ένα κουβάρι, είμαι ένας ήλιος τυφλός, από μέσα σφουγκάρι μα απ' έξω αχινός... | | | |
|
MARGARITA
05-09-2007 @ 10:43 | Όμορφες νοσταλγικές εικόνες...μουσικές.... | | Γιώργος_Κ
05-09-2007 @ 12:23 | Δοκίμασε στη μοναξιά, τους ήχους της τρομπέτας, μόνο μη βάλεις τα κλάματα εσύ! Άστην να κλαίει εκείνη... | | Κίρκη
07-09-2007 @ 06:22 | Στίχοι: Χριστόφορος Μπαλαμπανίδης
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Χαρούλα Αλεξίου
Όλα απόψε μιλούν και σε παρακαλούν
να γυρίσεις φωνάζουν
κι ό,τι ζήσαμε χτες σαν παλιές μουσικές
νιώθω να μ' αγκαλιάζουν.
Όλα απόψε μιλούν για παλιές μας στιγμές
που δε λένε να σβήσουν
κι εγώ πάλι ζητώ μυστικά και φιλιά
που τα πήρες μαζί σου.
Βήμα-βήμα νιώθω πως θα γυρίσεις
σαν το κύμα να με νανουρίσεις
μα τα βράδια όλα στο ίδιο χρώμα
γκρίζα πάντα και δεν ήρθες ακόμα.
Τι ωραίες στιγμές να σε νιώθω παντού
γύρω να σ' ανασαίνω
πάλι να μου γελάς, για ζωή να μιλάς
και εγώ να σωπαίνω.
Τι ωραίες στιγμές να σε βλέπω ξανά
στ' άδειο σπίτι να μπαίνεις
κι όταν θα με φιλάς λίγα να μου ζητάς
και πολλά να μου παίρνεις. | | στίχος
28-04-2011 @ 09:23 |
...ωραιότατο....!!!! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
