| |
«Είναι εδώ όπως περίμενα Αλεξάντερ, δεν θα έχανε τέτοια ευκαιρία. Προφανώς δεν ξέρει το πρόσωπό μου και γι αυτό περιμένει να δει ποιά θα σταθεί δίπλα στην βασίλισσα. Καλή σκέψη, θα σου δώσω αυτή την ευκαιρία κόμη».
«Πώς το ξέρετε κυρία; Υπήρξε σχετική αναφορά;»
«Αλεξάντερ, είσαι κληρικός και γνωρίζεις ότι ο Θεός έχει ανάγκη την ύπαρξη του διαβόλου και αντίστροφα. Όμοια οι μοίρες των δύο μας είναι άρρηκτα δεμένες σε έναν αέναο κύκλο που ξεκίνησε αιώνες πρίν και δεν θα σταματήσει σήμερα. Όπου πηγαίνει αυτός να σπείρει όλεθρο και απόγνωση εγώ είμαι πάντα εκεί για να τον σταματήσω. Όπου είμαι εγώ είναι κι αυτός προσπαθώντας να δώσει ένα τέλος σε αυτή την προαιώνια απειλή. Σήμερα λοιπόν νιώθω την παρουσία του και αυτό το ένστικτο δεν λανθάνει ποτέ.»
«Μάλιστα κυρία, αν και πιστεύω ότι υποτιμάτε τις δυνατότητες του. Γιατί δεν μου επιτρέπετε να τον αντιμετωπίσω ανοιχτα; Αυτή η στιγμή είναι που περίμενα χρόνια τώρα.»
«Για να νικήσεις τον αντίπαλό σου βρες μια αδυναμία του. Όσο ισχυρός μαχητής και να είναι, έχει ήδη χάσει τον πόλεμο. Έκανες ότι σου είπα με την κοπέλα»
«Μάλιστα κυρία»
Η Ζακλίν είχε αργήσει, και άρχισα να ανυσηχώ. Θα πήγαινα να την ψάξω αλλά εκείνη την στιγμή ήχησαν τα κόρνα που ανήγγειλαν την είσοδο της Α.Μ. Ελισάβετ βασίλισας της Αγγλίας. Μια μεγαλειώδης πόρτα που μέχρι τότε ήταν κλειστή άνοιξε και από μέσα βγήκε η βασίλισα με ένα άψογο φόρεμα που όμως δεν μπορούσε να κρύψει την ελαφρά προχωρημένη ηλικία της.
Δίπλα της περπατούσε μία ψιλόλιγνη γυναίκα το πολύ 25 χρονών, ξανθή, ντυμένη όσο πιο λιτά γινόταν. Το πρόσωπό της εξέπεμπε απόλυτη αυτοπεποίθεση και είχε μια περίεργη… βλοσυρή ομορφιά. Ήταν πολύ ενδιαφέρουσα, πράγματι πολύ ενδιαφέρουσα. Πισω της ακολουθούσε κατά πόδας ένας πανύψηλος άνδρας τουλάχιστον 2.10, με κοντά ξανθά μαλλιά, φορόντας ένα απλό παλτό σαν και αυτά που μ’αρέσουν και που φυσικά φορούσα και σήμερα. Τα μάτια του άστραφταν πίσω από ένα διακριτικό ζευγάρι γυαλιά και το χαμόγελό του είχε μια δόση τρέλας που με προκαλούσε να την δοκιμάσω. Η συνάντηση ήταν απλά τέλεια.
Για ένα δευτερόλεπτο τα μάτια μου συναντήθηκαν με αυτά της γυναίκας και αμέσως αναγνωριστήκαμε και επίσης κατάλαβα την αιτία της καθυστέρησης της Ζακλίν.
Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από αυτόν. Φορούσε ένα μακρύ μαύρο παλτό και είχε τα μαλλιά του δεμένα πίσω σε αλογοουρά. Κράταγε ένα περίτεχνο μπαστούνι και φορούσε άσπρα γάντια. Ποτέ δεν φορούσε καπέλο, κανείς δεν ήξερε γιατί αλλά ποτέ δεν φόρεσε καπέλο. Όταν κοιταχτήκαμε τα μάτια του φλόγιζαν από μια παλαιά αλλά και μια καινούρια οργή εναντίον μου και υποδήλωναν ξεκάθαρα την απειλή του.
Φυσικά δεν ήταν αρκετά ηλίθιος ώστε να επιτεθεί μπροστά στον κόσμο και όλη την υπόλοιπη βραδυά δεν ξαναβρεθήκαμε.
Είχε συμβεί αυτό που τελικά φοβόμουν. Η Ζακλίν κινδύνευε χωρίς να φταίει. Και ενώ το αίμα της Ιντέγκρα θα έπρεπε να ποτίζει το χαλί της αίθουσας δεν μπορούσα να κάνω τίποτα. Ήμουν με τα χέρια μου δεμένα. Παρόλα αυτά δεν βρισκόμουν πρώτη φορά σε τέτοια θέση, ήξερα πώς να χειριστώ την κατάσταση και η διαρκώς αυξανόμενη οργή μου θα έπεφτε πάνω στην Ιντέγκρα τελικά. Απλά όχι σήμερα.
Κέρδισες λίγο χρόνο Ιντέγκρα. Απόλαυσέ τον.
«Ο χορός τελείωσε χωρίς απρόοπτα, συγχαρητήτια κυρία.»
«Δεν θα τολμούσε, όσο παίζεται η ζωή της… Ζακλίν είπαμε;»
«Ναι κυρία»
«Τι ηλίθιο όνομα. Βάλτην εκεί που σου είπα, εκεί δεν μπορεί να την εντωπίσει και… κανόνισε όσους ξέρουν την τοποθεσία»
«Όπως επιθυμείτε κυρία»
«Λοιπόν εγώ θα πέσω για ύπνο, τοποθέτησε την φρουρά στο παλάτι σύμφωνα με τις εντολές μου και πήγαινε κι εσύ να ξεκουραστείς. Δεν θα προσπαθήσει τίποτα σήμετα το βράδυ. Τι νύχτα κι αυτή; Όλη μέρα ήταν χαρα θεού και τώρα βρέχει καταρακτωδώς. Ο καιρός της Αγγλίας αλλάζει τόσο γρήγορα όσο σερβίρονται οι μπύρες στις παμπ. Καληνύχτα»
«Ξύπνα Ιντέγκρα!!!». Ανασηκώθηκε ελαφρά από το κρεβάτι της βιαστηκά και έτριψε τα μάτια της. Μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκε που με είδε αλλά δεν έχασε την αυτοκυριαρχία της.
«Δεν έχουν πόρτες στα Καρπάθια; Ή απέκτησες και εσύ τις συνήθειες των κλεφτών και των μιασμάτων;» Είπε αυτά τα λόγια ενώ αργά γλιστρούσε το χέρι της κάτω από το μαξιλάρι.
«Δεν νομίζεις οτι είναι λίγο νωρίς για να δείχνεις τα δόντια σου. Α! αυτό ψάχνεις;» ρώτησα και έβγαλα απ’ την τσέπη μου ένα πιστόλι. «Ασημένιες σφαίρες, τι πρωτότυπο, και υποθέτω ότι είναι και αγιασμένες, ο ξανθός πρέπει να το ανέλαβε προσωπικά. Για πες μου μήπως αναλαμβάνει και άλλα… καθήκοντα… ή ούτε η θρησκευτική του αφοσίωση δεν είναι αρκετή για να υποβάλλει τον εαυτό του σε τέτοιο μαρτύριο;».
«Ήσουν ξεκάθαρος, πες γρήγορα τι θες από μένα;»
«Είναι απλό, η ζωή σου για την δική της. Μου την παραδίδεις αύριο σε προκαθορισμένο μέρος και ώρα και δεν θα πεθάνεις… σήμερα». Με άκουσε και σιώπησε για λίγο. Ήξερα ότι ήταν πολύ αυτάρεσκη για να αντιμετωπίσει την ιδέα του θανάτου και ίσως υπέκυπτε στην απειλή.
«Ενδιαφέρουσα πρόταση κόμη αλλά δεν θα την δεχτώ. Σε προκαλώ να με σκοτώσεις τώρα. Αλλά ξέχασα… μόνο εγώ και ο Αλεξάντερ ξέρουμε το μέρος που είναι η κοπέλα και δεν νομίζω να βγάλεις τίποτα από αυτόν. Μάλλον θα σε σκοτώσει με το που θα σε δει. Έλα λοιπόν… τι περιμένεις;» Το μικρό βλαμμένο με είχε κολλήσει στην γωνία, η απειλή μου είχε γυρίσει μπούμερανγκ. Είχε κάτι που ήθελα και εγώ είχα ξεμείνει από χαρτιά. Εν τω μεταξύ άκουγα τα βήματα του πιστού της σκυλιού… Αλεξάντερ είπαμε;… που ερχόταν να δει τι είναι οι περίεργες φωνές από το δωμάτιο. Αυτό όμως μου έδωσε μια ιδέα ή μάλλον έναν άσο στο μανίκι.
«Τι θα έλεγες λοιπόν για μια μονομαχία; Αύριο βράδυ στις 12, στο δάσος πίσω από το παλάτι. Εσύ διάλεξε όποιον θες να σε εκπροσωπήσει, διάλεξε και τα όπλα. Ο νικητής τα παίρνει όλα και ληγει η ιστορία εδώ. Τι λές;». Ο Αλεξάντερ απείχε λίγα βήματα από την πόρτα. «3…2…» «Εντάξει θα είμαι εκεί αύριο στις 12» «1…».
Η πόρτα άνοιξε διάπλατα και το τεράστιο σώμα του κληρικού μπήκε στο δωμάτιο. Το μόνο που αντίκρισε όμως ήταν μια καρέκλα με ένα πιστόλι πάνω της και το ανοιχτό παράθυρο του δωματίου να χτυπά από τον αέρα.
«Αλεξάντερ, η ευχή σου πραγματοποιήθηκε, αύριο θα μονομαχήσεις με τον κόμη.»
«Αν αυτό επιθυμείτε κυρία»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
