| |
Νύχτα και στου μυαλού τις κερκίδες
παίρνουν θέση αδυσώπητες μνήμες
που σαν μια καταιγίδα από ακρίδες
μου σπαράζουν τις μέρες τους μήνες
τις πληγές σου ψυχή μου επουλώνω
στάλες νάμα σου στάζω στο στόμα
σε φιλώ, σε θωπεύω σε αλώνω
σε πουλώ σ’ ευτυχέστερο σώμα
Με τα νύχια χαράζω ένα «τέλος»
σε κορμό που σταλάζει ρετσίνι
τράβηξα απ’ το κορμί μου το βέλος
μα βαθιά μου η αιχμή του έχει μείνει
στο σεπτό σου ζωή πέφτω τύμβο
και την τέφρα σου φέρνω στα χείλη
την εφτάπυλη θήβα σου δίδω
να μου δώσεις μια ρόγα σταφύλι
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
