ORLANDINA
07-09-2007 @ 09:59 | υπεροχο Αθανασια μου. ΥΠΕΡΟΧΟ! ::theos.:: | |
ΝΤΕΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ
07-09-2007 @ 10:04 | Στη στοα των Αθανατων...Υπεροχο Κυρια μου. Τα σεβη μου !!!!! | |
Ζήνωνας
07-09-2007 @ 10:17 | Καλησπέρα Αθανασία μου.
Πολύ ξεχωριστή γραφή με ιδιαίτερο νόημα.
Σαν γραμμένο για άλλη εποχή!
Υπέροχο. Μπράβο σου για ακόμα μια φορά!
Καλό απόγευμα και να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο. | |
Φαληρέας
07-09-2007 @ 10:40 | ::oh.:: ::theos.:: ::oh.:: | |
artista_k
07-09-2007 @ 10:51 | A πα παααα! Μου σηκώθηκε η τρίχα! Ακρως συγκινητικό! Μπράβο Αθανασία | |
Μαρία Χ.
07-09-2007 @ 11:41 | Χωρίς λόγια.. τί είσαι εσύ ;;;!!! ::oh.:: ::love.:: | |
Spartinos
07-09-2007 @ 11:47 | ΥΠΕΡΟΧΟ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ::up.:: | |
CHЯISTOS P
07-09-2007 @ 12:22 | Ανατρίχιασα Αθανασία μου !
Η πένα σου αγγίζει τα όρια της θρυλικής μας παράδοσης, μ’ αυτό σου το ηρωικό μοιρολόι.
Το σεβασμό μου και το θαυμασμό μου !
Καλό σου βράδυ !
| |
ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΠΑΠΠΑΣ
07-09-2007 @ 13:28 | Υπέροχη γραφή Αθανασία,
με τόσα εναλασόμενα συναισθήματα. ::up.:: | |
foteinos
07-09-2007 @ 16:02 | τι εναλλαγές είναι αυτές! στα γραπτά σου εννοώ... και το αποτέλεσμα πάντα εκπληκτικό ::smile.:: ::love.:: | |
justawoman
07-09-2007 @ 18:56 | και σε ρετρό ύφος πολύ καλή ::love.::
Από που ορμώμενη το έγραψες?
| |
agrampeli
08-09-2007 @ 03:33 | Με Ζήνωνα και Χρήστο Π | |
AleXandros K.
08-09-2007 @ 04:21 | Αθανασία μου θυμίζει κάτι από στίχο δημοτικού τραγουδιού...και μου άρεσε πολύ αυτό ::wink.:: | |
MASTER
08-09-2007 @ 05:18 | Μέρα Μαγιού μου μίσεψες...μέρα Μαγιού σε χάνω.... ::cry.:: | |
Μετέωρος Άγγελος
08-09-2007 @ 05:31 | Αθανασία μου η ελεγεία σου μου έκοψε την ανάσα! Έχεις τελειοποιήσει τον τρόπο γραφής σου με αποτέλεσμα να εκφράζεις πιο μεστά και πιό αμεσα τα νοήματα σου αποθεώνοντας την έννοια της λυρικότητας που πάντα είναι παρούσα στα γραπτά σου. Μοιάζει με δημοτικό τραγούδι του λαού μας που οργωμένος απο το δάκρυ και το θάνατο εφτασε στο σημείο οχι πιά να φοβάται το χαμό αλλα να τον τραγουδάει. Μεγάλη μου τιμή που διάβασα κάτι τέτοιο... | |
poetryf
08-09-2007 @ 08:17 | Καλησπέρα σε όλους και σας ευχαριστώ για τα συγκινητικα σχόλια σας.
Στέλλα μου, αυτό το έγραψα ορμώμενη από δυο πράγματα:
εν πρώτοις, είχα στο νου τον πόνο μιας μαυροφορεμένης μάνας που καρτερεί το γιο της (τέτοιες μάνες ακόμα υπάρχουν στην Κύπρο μετά την εισβολή του 1974) αλλά που ποτέ δεν τον ανταμώνει παρά μόνο στο θάνατο.
Εν δευτέροις, αφόρμηση για το συγκεκριμένο ύφος μου δόθηκε διαβάζοντας μερικά από τα αριστουργήματα του εθνικού μας ποιητή (Δ.Σολωμού) όπως είναι ο "Λάμπρος", ο "κρητικός" κ.π.α...
Έχει όντως τη χροιά και τη μορφή δημοτικού τραγουδιού
μα ποιος άραγε από'μας δεν ύμνησε τον πονό μέσα από αυτά και ποιος δεν μυήθηκε στην κάθαρση τους!
Καλή συνέχεια σε όλους μας... ::love.:: ::hug.:: | |
 |
