| |
Η πόλη κείτεται άψυχη κι ο ξένος που σε προσπερνά
τους άδειους δρόμους που διαβαίνει τάχα μόνος
Θαρρεί κανείς τον χάροντα πως έτσι ξεγελά
Μα πίσω του απλώνεται κρύος μονάχα τρόμος
Είναι αλήθεια πως με χέρια παγερά
Τις πόρτες των σπιτιών διαλέγει και χτυπάει
Κι ύστερα καθως βγαίνει με βήματα αργά
Μια νέα αφορμή δίνει στον λύκο που αληχτάει.
Ο Κυνηγός λοιπόν σκηφτός, φορά ασημί μαχαίρι
Στο στήθος παίζει ένας σταυρός, το ξίφος του στο χέρι
Ήτανε βράδυ κι έφτασε στην μαύρη πύλη εμπρός
«Ανοίξτε νεκροζώντανοι, είμαι εγώ, το τέλος σας, ο μέγας κυνηγός.»
Η πύλη άνοιξε βαριά κατά το μεσονύχτι
Αν και σκοτάδι, πρόβαλε του θάνατου το δίχτυ.
Ξεκάθαρα στου έμπειρου τα μάτια
Απ’ τα δεκάδες, μυστικά, κρυμμένα μονοπάτια
Διαλέγει ένα ο κυνηγός και το ακολουθεί.
«Χαίρε ευφάνταστε θνητέ, κρίνω πως θα γνωρίζεις
οτι είναι τόλμημα αυτό, τρελών ή ηλιθίων
νεκρός να γίνω πιότερο δεν ξέρω πως ελπίζεις
Κι αναρωτιέμαι άραγε τι είσαι απ’ τα δύο;»
«Χαίρε αλαζόνα αντίπαλε, μα εμένα μη προσβάλλεις
Θνητός αν ήμουν κάποτε εχεί καιρός περάσει
Οι αρχαίοι νόμοι απαιτούν το ξίφος σου να βγάλεις
Πρέπει να τελειώσουμε η νύχτα πριν γεράσει»
Της μάχης ήχοι προσφιλείς προς των θνητών τα ώτα, ηχούσαν μες το βράδυ
Κι ως που να δείξει η αυγή τα κάλη της τα πρώτα, και διώξει το σκοτάδι
Ούτε ένας ζωντανός νεκρός τη γη δεν περπατούσε
Κι ακουραστος ο κυνηγός την κάπα του φορούσε
Που μαύρη καθώς ήταν, έκρυβε μες στον ίσκιο της την τόση αμαρτία
Οι άνθρωποι τότε νικητές, την πόλη κατακλύζουν
Με αλαλαγμούς και ιαχές και με ολόψυχες ευχές τον κυνηγό στολίζουν
Και τις πιο ύψιστες τιμές οι ηγέτες τους του δίνουν
Κι όλη τη μέρα χαίρονται και τραγουδούν και πίνουν
Μα ο ήρωάς τους λείπει.
Είναι λοιπόν των κυνηγών η αβάσταχτη κατάρα, να τους ακολουθεί
κάθε ζωή ή θάνατος που απ’ τα δικά τους χέρια αχρείαστα παρθεί.
Γι αυτό τη νύχτα ο κυνηγός πολλές φορές ξυπνάει,
κάποιου εχθρού του η ψυχή εκδίκηση ζητάει
και ησυχία δεν βρίσκει.
Καιρό πολύ μετά, στην πόλη επιστρέφει
Που τώρα σφύζει από ζωή μα μνήμη πια δεν έχει.
Την ίδια κάπα που φορά κανείς δεν τη θυμάται
Κρύβει πως μέσα του βαθιά πραγματικά λυπάται
Μα δεν τον ενδιαφέρει.
Καθώς ο άνεμος φυσά κι η κάπα του ανεμίζει,
σε μέρη γνώριμα παλιά ο «ήρωας» γυρίζει .
Φτάνει μπροστά στην εκκλησιά και στα σκαλιά κοιτάει
Μια μυστική του χαρακιά πάλλεται και πονάει
«Είναι το τέλος μου λοιπόν, μπορώ πια να ελπίζω.
Της τύχης ειρωνεία, μπροστά από μία εκκλησιά,
κάτω απ’ την όψη του σταυρού από σπαθί να σβήσω
ίδια φυλή, ίδιο σπαθί… μα τέλειωνε με εμέ αδελφοφονιά.
Ένα μονάχα θα σου πω, απόφθεγμα αρχαίο
Μες στου μυαλού σου απόμερα κάπου σε μια γωνιά
Κι έτσι από μένα άκουσε ορθό μα τελευταίο
Κατάρα είναι πως πάντοτε η δίψα σε νικά.»
Και το σπαθί κατέβηκε χωρίς καν δισταγμό
Κρότος πολύς ακούστηκε κι έμεινε τούτο μόνο
Στο μάρμαρο που χτύπησε μαζί με κεραυνό
Μια αυλακιά χαράχτηκε μνημείο σ’ αυτό το φόνο.
Στη στέγη του καμπαναριού κάθεται, ξαποστένει
Ο ήλιος του μεσημεριού το δέρμα του ξεραίνει
Αναθυμάται τα παλιά και το προτόγονο ένστικτο το λογικό παλεύει.
Μια δίψα για εκδίκηση και για ζωές αχάριστων στο σώμα του θεριεύει
Και πάνω στο καμπαναριό την πόλη αγροικά.
«Ω! Πόσο δεν αξίζετε αγνώμονες να ζείτε
Θάνατοι άδικοι για σας άφθονοι έχουν γίνει
σε χώμα, που άλλων πότισε το αίμα, κατοικείτε
Η φλόγα στο καντήλι σας άρχισε πια να φθίνει»
Και τώρα…
Η πόλη κείτεται άψυχη κι ο ξένος μη σε ξεγελά
τους άδειους δρόμους που διαβαίνει τάχα μόνος
Θαρρεί κανείς τον θάνατο πως έτσι προσπερνά
Μα πίσω του απλώνεται μονάχα νύχτα, τρόμος.
Κι ο νέος της δόξας κυνηγός, φορά ασημί μαχαίρι
Στο στήθος παίζει ένας σταυρός, το ξίφος του στο χέρι
Ήτανε βράδυ κι έφτασε στην μαύρη πύλη εμπρός
«Ανοίξτε νεκροζώντανοι, είμαι εγώ, το τέλος σας, ο μέγας κυνηγός.»
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
