| |
Εδω μεσα παλι, στο κελι.
Μονος, στο δικο μου το σκοταδι.
Κατι σαν την κολαση, μα με παγο
Κατι σαν το Αδη...
Το τελειο σκοταδι.
Το απολυτο το μαυρο.
Μητε καγκελο, μητε παραθυρο.
Ουτε γριλια απο πατζουρι.
Ουτε μια πορτα, κατι...
Μια αχτιδα για να μπει.
Μονο καποτε, μια πορτα ειχε
Την ανοιξα να βγω, να ψαξω
Εκεινη για να βρω, να την δω
Μα τιποτα, εκεινη πουθενα.
Πισω γυρισα κι εγω,
την πορτα ξηλωσα, την πεταξα,
Πηρα εκεινα π΄αγαπω,
του μαστορα εργαλεια.
Τη σκαφη, το μυστρι,
τη λασπη και τα τουβλα,
Και αρχισα να χτιζω.
Σφιχτα, γερα, με μαστορια
Μην και μπει καμια αχτιδα
Μη σπασει της ψυχης η σκοτεινια
Να φτιαξω το σκοταδι
Το δικο μου το σκοταδι
Το απολυτο μαυρο
Να κατσω εδω, στη δικη μου την γωνια.
Την κρυα, την υγρη, την παγωμενη
Με υπομονη και με γαληνη, η ψυχη να περιμενει.
Σαν βαλσαμο, το φως να βρει, σ'εκεινη τη μορφη.
Εκεινη που ερχεται, σαν τρυπα στο σκοταδι.
Οχι ολη, μονο του προσωπου η μορφη.
Ενα οβαλ, σαν μια τρυπα στο σκοταδι.
Μονο τα ματια και δυο χειλη.
Εκεινα εγω προσμενω,
τα χειλη σε χαμογελο να ανοιγουν
των ματιων το φως, απλοχερα να δινουν
Σαν την λαμπα την παλια,
με το γυαλι και την φωτια,
με το θαμπο το φως,
το σκοταδι μου να σπασουν.
Εκεινα εγω προσμενω.
Να φωτισουν το κελι,
να μου ζεστανουν την ψυχη.
Μ'εκεινο το θαμπο μα και to ζεστο,
σαν της λαμπας της παλιας, το φως.
Εκεινα εγω προσμενω....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
