| |
Μύρισα το άρωμα της φρεσκολουσμένης οργής του καιάδα
κι εκεί ,στις όχθες του σιωπηλά η άνοιξη μοιρολογεί για τη καταραμένη ζωή
κι το άχρωμο ουράνιο τόξο βγάζει απο τις τσέπες του κλαμένα καλοκαίρια
κι με αυτά ταΐζει τo βρικόλακα της ανελέητης μοίρας που βασανίζει τις ψυχές μας
πιο πέρα ένα παιδί λούζεται με το αίμα απο τα μαχαιρωμένα όνειρα του
κι οι κόκκινες στάλες σχηματίζουν μικρές βουβές αλήθειες.
Μα δεν αντέχει η υποκρισία του ουρανού κι σπάει κι τα κομμάτια της κόβουν την ελπίδα,
κι τα ουρλιαχτά της σιωπής σβήνουν τον πόνο του μικρού παιδιού.
Στο βάθος φαίνεται ένας άνθρωπος ,ένας άθεος ποιητής
για μελάνι έχει το φόβο της μοναξιάς του κι για χαρτί το φύλλο μιας αμυγδαλιάς που έριξε το φθινόπωρο
μα για αφορμή το κορμάκι του παιδιού που στραγγάλισε ο υπερφίαλος έρωτας επειδή ζήλεψε την αγάπη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
