| |
Να σου γράψω θα ήθελα, χωρίς να ελπίζω πολλά,
να μιλήσω θα ήθελα γιατί πόνεσα, αλήθεια,
να σε έβλεπα ζήτησα, μα τυφλώθηκα, ναι,
να με πίστευες ίσως, να ελπίζαμε κάπου.
Λοιπόν, η φυλακή σε εμπνέει, όταν γράφεις στους τοίχους
και δεν έχεις μελάνι, δεν σου δίνει κανείς
και ρωτούνε οι πάντες « μα τι έγραψε, γιατί;»
Την στιγμή της αγχόνης θα γελάσεις με ύφος,
τι ανόητοι όλοι, η ουσία τους πλάνεψε,
στο υλικό σημασία, κανείς να μη δώσει!
Να το έπλαθα πάλι, μα χωρίς προσευχές,
το κορμί που αναδύθηκε σαν πλημμύρισε η γη,
στην παλάμη μου κράτησα το νεκρό περιστέρι,
δίχως κλάδο ελιάς ελιάς, θυσιάστηκε άδικα.
Λοιπόν, το μεδούλι που ξόδεψα, δεν είναι χώμα και νερό
και δεν μου φτάνει η πνοή, πήρα μονάχα μια ιδέα,
στην κηδεία μου είπαν: «τι τύχη είχα, τι δημιούργημα!»
Τη στιγμή του βρόγχου, θα πω με πικρία,
τι ανόητοι όλοι, να μ’ αφήσουν στα έγκατα,
να μουχλιάζω σαπίζοντας, για να γίνω εγώ!
Να με δεις, πόσο θα ‘θελα, τις στιγμές που μου λείπεις,
να σταθώ σαν σπουργίτι στο κλεισμένο περβάζι σου,
να σου πω για χειμώνες με κρυστάλλινη αγιότητα,
μα και για άνοιξη που έμεινε στα μαλλιά μας στεφάνι.
Λοιπόν η ζωή αποζητάει τα κτηνώδη παιδιά της
και δεν έχει γι’ αυτά ούτε στάλα αγάπη
και όταν χαίρονται όλοι που τα βλέπουν δεμένα
κι όταν πάνε στα σπίτια τους τη χαρά εξηγώντας,
τι ανόητοι είναι των ανθρώπων οι φόβοι,
πόσα κάναμε λάθη, λάθος φόβους σκοτώνοντας!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
