| |
Ανάποδα πηγαίνει το τρένο,
και εγώ στο κάγκελο να ψάχνω για φρένο...
Τινάζει τα μαλλιά του το τρένο,
και φεύγει μακριά για το ξένο…
Και το μπουκάλι ο μόνος φίλος μου, κομμένος και ραμμένος για μένα.
Και το λυσάρι των ανθρώπων, είναι πάντα κλειστό στο τραπέζι μου.
Ουρλιάζει φρικτά το τρένο,
και εγώ στη πρύμνη του το τέλος περιμένω
Καταπίνει ανθρώπους το τρένο,
πως το είχα ξεχάσει ότι το ξέρω…
Και τα σύννεφα οι φίλοι μου, κρατάνε να μη πέσω στο άπειρο.
Και το ρημάδι το αψέντι είναι πάντα αρκετό στο τραπέζι μου.
Χορεύει σφιχτά το τρένο,
γιατί δε ξέρει τα βήματα και είναι μπερδεμένο
Μεθάει συνεχώς το τρένο,
και θέλει και μένα μεθυσμένο…
Και το σκοτάδι ο μόνος φίλος μου που ξέρει τι να κάνει για μένα…
Και η παλιά μου η αγάπη, για πάντα σκαλισμένη στο τραπέζι μου…
Με πονάει πολύ το τρένο,
και έλα σώσε με θέλω να κατεβώ
Και το κάρβουνο που βγάζει το τρένο,
δε με αφήνει πια να ανασαίνω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
