| |
Παρέα με τηλέφωνα του δρόμου
Γυρίζω σε μια πόλη αδειανή
Ακούσια ευχή του παρανόμου
Θυμίζω ματωμένη Κυριακή...
Καλύτερα να ήμουν από κείνες
Που δίνουν τα φιλιά με πληρωμή
Θα έλεγα πως τότε μ' έχεις διώξει
Γιατί δεν σου περίσσεψε ψυχή...
Παζάρια κάνουν μόνον οι ληγμένοι
Που στρέφουνε το βλέμμα χαμηλά
Για μας οι ουρανοί είναι φτιαγμένοι
Διαμάντια κεντημένοι και χρυσά...
Με γέρασε κι απόψε η ανάγκη
Που τρέμει σ' ένα απόμερο γιαπί
Και μόνο μ' ένα νεύμα σου θεριεύει
Και σπρώχνει το κορμί μου στη ζωή...
Μα πόσο θα κρατήσει η αγωνία?
Το θάνατο δε νίκησε κανείς!
Θα γράφουν μόνο κίτρινα βιβλία
Πως έμαθες γι' αγάπη να θρηνείς...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
