| |
Βράδυ ανάστερο μισό το φεγγάρι
Με μάτια κλαμένα και σώμα ψυχρό
Γυναίκας ανάθεμα νεκρό παλικάρι
Πνευμόνια κλεισμένα και βλέμμα θολό
Ο βράχος του δάσους στερνό μαξιλάρι
Φαρμάκι για δείπνο χωρίς ταραχή
Πέτρινο πνεύμα και μνήμα θα πάρει
Αν δεν την ποθήσει ξανά ως την αυγή
Στην δίνη της νύχτας θαρρεί πως ξεχνάει
Θαρρεί πως μπορεί μακριά της να ζει
Να μην την αγγίζει να μην αγαπάει
Και ύστερα ήρθε ανέμελη αυγή
Μ’ αχτίδες η κόμη, η χρυσή της υφάνθει
Αχλής άσπρο πέπλο την ντύνει η γη
Στα πόδια της φύλλα στα χέρια της άνθη
Απ’ την ζωή του πιότερο το ξέρει την ποθεί.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
