| |
Μαύρο νερό θέλεις ξανά να με ποτίσεις
Μα τώρα πια δεν θα σου δώσω τη χαρά
Τό 'βαλες πείσμα σαν κλαρί να με λυγίσεις
Μα σου ξερίζωσα την άπληστη καρδιά...
Κι έρχονται τώρα τα δυο σώματα να παίξουν
Σε μιαν αρένα που δεν έχει θεατές
Βάλανε στοίχημα πως πρέπει να αντέξουν
Μέχρι το τέλος που χαράζουν οι ψυχές...
Μα κοίτα πάλι που μονάχη μου μιλάω
Ως και οι τοίχοι θαρρώ μ' έχουν βαρεθεί
Μόνο το μίσος σου απλόχερα σκορπάω
Κι έχω την πόρτα του θανάτου ανοιχτή...
Θέλω να έρθει ο καιρός που θα με νιώθεις
Όταν τη σάρκα μου ν' αγγίξεις δεν θα βρεις
Μα με πονάει που χρυσάφι θα πληρώνεις
Και μόνο στάχτες θ' αγοράζεις μετρητοίς!!..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
