| |
Γίνομαι σκιά σου κι ιχνηλάτης
Είμαι του διαβόλου συντροφιά
Σύθαμπα φωτίζω καλντερίμια
Μέσ' από τα σάπια σου φιλιά...
Έτσι θα χτυπιέμαι πέρα-δώθε
Κι όμως..δεν μου μένει γρατζουνιά!
Λες και βγαίνω μες απ' τη σπατάλη
Ίδια..εφηβείας παρθενιά...
Νιώθω έναν πόθο μες στο αίμα
Κι είναι μία δόση ζωντανή
Χτύπημα δεν είναι από φαρμάκι
Μόνο μια αγάπη αληθινή!...
Βλέπεις,σαν η μέλισσα πεθάνει
Μένει στ' άσπρο δέρμα το κεντρί
Κείνος που σε πόνεσε θα φύγει
Κι έτσι μένεις πάλι μοναχή...
Κείνα μου θυμίζουν τα καλούπια
Δύστυχοι!..οι άντρες της ντροπής!
Πήλινα φτιαγμένα από λάσπη
Μέσα τους χρυσός..κι αιμορραγείς!...
Κι έτσι..απ' το τίποτα φτιαγμένη
Είμαι μία κόρη της φυγής
Κι ό,τι κι αν ποθώ..ό,τι κι αν ζήσω
Καίει σαν το αίμα της πληγής...
11/3/2004
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
