Θεοδώρα Μονεμβασίτη
17-11-2007 @ 17:21 | Στην Αντιπέρα Όχθη
"Πέταξε η σκέψη βιαστική και βγήκα να ρωτήσω
κάπου ίσως την ξέχασα να την αναζητήσω
δεν είναι εδώ δεν είναι εκεί μα ούτε και πιο πέρα…
όχι, δεν πρέπει να ‘ναι εκεί, ούτε και παραπέρα
δεν είναι μες τον κήπο μου μα ούτε στη σοφίτα
ρωτώ, δεν ξέρω, αγνοώ…
παίζει παιχνίδι η σκέψη μου αναρωτιέμαι, κοίτα
Στην άδεια καφετέρια μονάχη να ‘χει μείνει;
Γραμμένη λίγο βιαστικά σ’ ένα χαρτί στη βρύση
βυθίστηκε σα νόμισμα, σαν ήλιος που ‘χε δύση;
να κολυμπήσει θέλησε η σκέψη μ’ ένα ψάρι;
ο σκύλος μου ο Κέρβερος μήπως την έχει πάρει
θαμμένη σαν το κόκαλο κάτω στη γη του Άδη
ίσως το νυχτολούδο καλύπτει την οσμή, ψάχνω μες το σκοτάδι.
Μα θα μπορούσε η σκέψη μου βαθιά να ‘χει θαφτεί;
Γυρνώ στον κήπο μυστικά μυρίζω τον αέρα
δεν είναι εδώ δεν είναι εκεί, μα ούτε παραπέρα…
Κοιτάζω εδώ, κοιτάζω εκεί, ξημέρωσε η Κυριακή
μια της μοιάζει στη μορφή, όμως δεν πρέπει να ‘ναι αυτή.
Ένα -ένα, ένα δύο και πάλι ένα-ένα
έφυγε η εξυπνάδα μου κι η σκέψη από εμένα
κάθε στιγμή μες στο παρόν λίγο θα παραμείνει
η ιστορία μες το χθες παρέσυρε τη μνήμη
δεν φαίνεται στο σήμερα, στο τώρα, στο μετά
ίσως να μην γεννήθηκε ποτέ πραγματικά
σήμερα δε θα τη δω κι ίσως ποτέ ξανά
ούτε ακόμα στ’ όνειρο, στο αόριστο μετά.
Μέσα σε κούπα ζάχαρης βυθός ζωής ατάραχης
σιγά σιγά η λογική στην άμμο σ’ άγονη ακτή
μέσα στη χούφτα του θεού σαν κόκκοι από αλάτι
σ’ ένα συρτάρι νοητό σκέψη και αυταπάτη.
Ιππεύω σ ένα σύννεφο κι η σκέψη σαν τον Πήγασο
που όλο ανεβαίνει λευκά φτερά στον άνεμο
στον ουρανό η σκέψη μου ίσως να περιμένει.
Δε σταμάτησε ποτέ και μακριά μου φεύγει
την πόλη βλέπει από ψηλά και απ’ τ’ όνειρό μου βγαίνει.
Ώ αίσθηση! Μια έμπνευση σα μέθη ήρθε σε μένα!
Γοητεία, ύπνος, ταύτιση, φοβέρα εφιαλτική.
Της γέννησής μου ξέχασα αιτία κι αφορμή.
Πάω εδώ, πάω εκεί και φθάνω παραπέρα
να βρει γυρεύει η ψυχή την όχθη αντιπέρα."
Ένα κοράκι έρχεται και με καταδιώκει
μαύρο στο χρώμα, ακύρωσε την τελευταία σκέψη.
Μες το κενό φτάνει η τροφή η θεϊκή αμβροσία
στου Ολύμπου την ψηλή κορφή στα άδυτα του Δία
σβήνω αιτίες κι ενοχές για το δικό μου ταίρι.
Σαν περιστέρι η σκέψη μου τρεις κύκλους διαγράφει
απ’ άλλες ήρθε εποχές και μες το τώρα φθάνει
γύρισε η σκέψη σε αμφορείς
σύγχρονους στο σαλόνι, στο μαλακό τον καναπέ
στην ασημένια γόβα μου η πονηρή τρυπώνει.
Μια ζωή απόκρυφη μια λογική κρυμμένη
στ’ άσπρο τραπεζομάντιλο μες το ψωμί χωμένη
αφηρημένα γράμματα μαύρο αραιό μελάνι
μ' ένα φτερό στον πάπυρο ίχνη για πάντα κάνει
σαν κέικ που στολίστηκε σε μια πικρή ζωή
ή στο πλυντήριο γυρνά, θυμίζει απειλή.
Κρατάει ο νους μου άμυνα και την ψυχή παιδεύει
η ιδέα επαναστάτησε και μόνη δραπετεύει
το μυστικό το σχέδιο παράπεσε τυχαία
σύμβολα-κατανόηση, η σχέση τους μοιραία
η ιστορία θα ξεχαστεί μα ίσως να ξαναβρεθεί
αφύπνιση… κι η σκέψη μου κατέληξε λαθραία.
Σκάλωσε με τ’ όνειρο κάτω απ’ το μαξιλάρι
ή ξαφνικά κινήθηκε σα μυστικό κοντάρι;
............................................................................................
Κοιτάζω εδώ, κοιτάζω εκεί
μια της μοιάζει στη μορφή, όμως δεν πρέπει να ‘ναι αυτή.
Μες στον καφέ μου κολυμπούν
σε ένα δίχτυ ονειρικό ή στο λευκό μου τοίχο
χοροπηδούν, χορεύουνε μες το δικό μου μύθο
στο βάζο ή στο σαπούνι μου, στον ανθισμένο κήπο…
Στο χολ μιας μικρής ζωής που σ’ άμμο έχει παλάτι
μέσα στη χούφτα του θεού το αλμυρό αλάτι
σ’ ένα συρτάρι θεϊκό η σκέψη μου βυθίστηκε και είδε την απάτη.
Πού πήγε αναρωτήθηκα ως τώρα η ζωή μου;
γύρισε η σκέψη σε αμφορείς, σύγχρονους στο σαλόνι
σβήνει ο συλλογισμός, πού τώρα ο νους σκαλώνει;
Δεν είναι εδώ, δεν είναι εκεί, μα ούτε παραπέρα. Αχ!"
.............................................................................................. | |
