| |
μακάριοι οι πτωχοί το πνεύματι,
σοφός όποιος την νύχτα τραγουδά,
μαζί της όταν γελά όπως κάνουν τα παιδιά,
και σημειώσεις δεν κρατά με καμμένα χαρτιά
στο σκοτεινό μονοπάτι της γραμμής που χάραξε,
καθε μορφής αναστεναγμός με μια συγνώμη,
ο απόηχος την βροχής πάντα θα φέρνει στίλβη,
ισως τελικά το φεγγάρι όλους να μάς γέλασε,
μια φωνή τολμηρή μα τόσο μακρινή,
δικάστές που φοράν το καλό τους χαμόγελο,
κριτές με πρόσωπα ηθικά παγώνουν τον χρόνο.
οταν η λύπη γίνεται βροντή...
θα είμαι εκεί που δεν θέλεις να ψάξεις,
την στιγμή που κάποιος πέταξε το ρόδι,
η αλήθεια τυλίχτηκε στην πλάνη,σε ένα κρύο σκοτάδι,
δεν θα είμαι πουθενά,όπου και αν ψάξεις
τις ατέλειωτες νύχτες του αλλοπρόσαλλου θέλω,
το αεράκι θα είναι πάντα γλυκό,
και το κορμί μου θα είναι πάντα τρωτό,
τον μονόκερο ποτέ δεν θα πιάσω....
πώς μπορεί ξαφνικά μια ματιά έτσι απλά να σε γδύσει,
ένα βλέμμα να αγγίξει οτι κρατούσες κρυφό,
να λυτρώσει κάθε αιτία παλιά και κάθε πόθο,
τα υλίσια πεδία στην γή να σου δώσει.....
ο απόηχος την βροχής πάντα θα φέρνει τήν στίλβη.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
