| |
Είναι κρουστό το εμπόρευμα της λύπης
σαν τις αγάπες στα στέρνα.
Κάθε άνοιξη αναπτερώνεται το ηθικό των πεταλούδων.
Κυοφορείται ο χειμώνας
αλλά μέσα στη λήθη χαμογελάμε.
Όταν βυθιζόμαστε στην πλάνη
νίπτουμε τα χέρια μας ως Πιλάτοι.
Αστερισμοί και δοξασίες
πολύφωτα της δόξας μας.
Οι οιμωγές στο πλακόστρωτο χυμένες
στα σπλάχνα μας χτισμένες
αλλά εμείς σαν ποτάμι ξοδευόμαστε
στις πέτρες και απλωνόμαστε.
Κάθε άνοιξη λογαριάζουμε απ' αρχής
σα να ξεκαρφώνουμε το παλιό σπίτι
και ετοιμάζουμε το νέο σχέδιο
με το παράθυρο στον ήλιο.
Κρουστή η λύπη
μ' ενάντιο ξέγνοιασμα βρέχουμε τους τοίχους
ασπίδα, σαν το κέλυφος του αυγού
που θα σπάσει με το πρώτο τσούγκρισμα.
Αλλά ΄μ' αυτά και με τ' άλλα διαβαίνουμε
σα χίμαιρες πολιορκώντας τ' άστρα
και καταλήγουμε στη θάλασσα
σ' ένα επικίνδυνο ταξίδι
αρθρώνοντας όλη την ελπίδα μας στους βυθούς
ψελλίζοντας ψυθυριστά μια προσευχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
