| |
| | Αρχέγονα πρωτόζωα…/διαμέσου της διαύγειας και |  | | | Ο στρατηγός ποιητής ή η ατραπός του πολεμιστή. | | |
...και για λίγο αναστοχασμό μετέφρασα δυό τρυφερά ποιήματα του φοβερού στρατηγού Patton...
1. Αρχέγονα πρωτόζωα…
Διαμέσου της διαύγειας και του ζόφου.
Διαμέσου των ωδίνων των Αιώνων
στο κέντρο του θριάμβου
και του μόχθου του πολέμου,
Με τη μορφή πολλών ανθρώπων,
φορώντας τις πανοπλίες όλων των εποχών…
Έχοντας αμαρτήσει και έχοντας υποφέρει,
παίζοντας τον ήρωα και το κάθαρμα.
Θα είμαι πάντα εγώ!
Διαμέσου της Διαύγειας και του Ζόφου
βλέπω τους Αιώνες της μακράς Διαμάχης.
Τους αναρίθμητους πολέμους
Και αυτόν ανάμεσά μας.
Και όμως εσύ όχι δεν μπορείς να θυμηθείς!
Όχι, δεν μπορείς να θυμηθείς αγαπημένη
(γιατί η μνήμη γρήγορα ξεθωριάζει),
την αρχή των ερώτων μας
στο θερμό, ομιχλώδη χρόνο.
Όταν ατμός από την υπέρθερμη θάλασσα
κρεμότανε από τον αιθέρα
και ρύακες υπέρυθρης λάσπης
κυλούσαν αργά δίπλα μας.
Όχι, δεν μπορείς να θυμηθείς τα γεγονότα
του μετέπειτα χλιαρού χρόνου,
όταν εσύ και εγώ αρχέγονα πρωτόζωα
περιστρεφόμασταν σε γλοιώδη γκρίζο βούρκο.
Όταν τα στόματά μας ήταν όλη μας η λογική
και όλη μας η ψυχή ήταν τα στομάχια μας.
Όταν πεθαίναμε, τρεφόμαστε και σαπίζαμε
κατά εκατομμύρια στις ξέρες του ύφαλου.
Ακόμα για πάντα και αιώνια
καθώς τα διαυγή ύδατα κυλούν
πολύ πέρα από το πράσινο
των ήδη από καιρό νεκρών,
αποτεφρωμένων πεδιάδων,
πέρα και από τις χιονισμένες ηπείρους.
Ναι, αιώνια και αληθινά,
καθώς αναλλοίωτα παραμένουν τα ύδατα,
καθώς πολέμησα για σένα, έψαξα και σε βρήκα,
όπως απόψε πάνω σ’ αυτό το άστρο.
τρέμοντας πάντα για σένα,
ελπίζοντας πάντα σε σένα
και επιτέλους νικώντας σε,
αλλά να που σε χάνω και πάλι,
όμως πάλι θα σ΄ αποκτήσω,
στο παρόν μέσα από το παρελθόν.
2. Διαμέσου της διαύγειας και του ζόφου.
Διαμέσου των ωδίνων των Αιώνων
στο κέντρο το θριάμβου και του μόχθου του πολέμου,
πάλεψα, αγωνίστηκα και χάθηκα αναρίθμητες φορές
πάνω σ΄ αυτό το άστρο
Με τη μορφή πολλών ανθρώπων,
φορώντας τις πανοπλίες όλων των εποχών,
δελεάστηκε η όρασή μου
από την υπέροχη γοητεία της Νίκης
Αναμετρήθηκα με ρωμαλέα μαμούθ,
πολέμησα για καινούργιους βοσκότοπους,
ακολούθησα τους φοβερούς ψιθύρους,
όταν ο αγώνας του ενστίκτου αναπτύχθηκε
Έχω γνωρίσει το κάλεσμα της μάχης
πανομοιότυπο στη ποικιλομορφία του
από την ύψιστη επιταγή της συνείδησης
έως την κτηνώδη λαγνεία του βιασμού
Έχω αμαρτήσει, έχω υποφέρει.
Έπαιξα τον ήρωα και το κάθαρμα.
Πολέμησα για τη τροφή, την τιμή, τη πατρίδα
και κάθε φορά εύρισκα τον τάφο.
Δεν μπορώ να αναφέρω τις μάχες,
γιατί η όψη τους είναι ασαφής.
Ακόμα βλέπω την περιδίνηση των μορφών
και αισθάνομαι το κόψιμο της λόγχης.
Ίσως και να λόγχισα τον Σωτήρα μας
στη δική του ιερή καθηλωμένη πλευρά.
Ακόμα επικαλέσθηκα το όνομά Του
στις προσευχές μου, άλλοτε καθώς πέθαινα.
Με το χαμήλωμα των σκιών,
καθώς ως δασύτριχοι πρωτόγονοι πολεμούσαμε,
θυμάμαι τη γεύση του ζωντανού αίματος,
τότε που πάλευα με τα δόντια πριν από το ξίφος.
Ενώ αργότερα σε πιο καθαρό όραμα
μπορώ να αισθανθώ τo ιδρωμένο χάλκωμα,
νιώθω τα δόρατα πως ολισθαίνουν υγρά και αιχμηρά
καθώς η φάλαγγα μας συνάντησε τον Κύρο.
άκου το τρέμουλο των αμαξών,
όταν τα περσικά βέλη ευδιάκριτα εκτινάσσονταν.
Κοίτα, οι τροχοί των δίφρων σε πανικό
από του οπλίτη το υψωμένο ακόντιο .
Κοίτα, ο στόχος πως γιγαντώνεται
αγγίζοντας τα τείχη της Τύρου.
Άκου, τη σύγκρουση των τόνων του γρανίτη.
Μύρισε, το σβήσιμο της ανατολικής φλόγας.
Και ακόμα πιο καθαρά, σα Ρωμαίος,
μπορώ να δω το τέλος της λεγεώνας,
καθώς η τρίτη φάλαγγα μας κινείται εμπρός
και συναντά τον εχθρό με κοντό ξίφος.
Για ακόμα μια φορά αισθάνθηκα αγωνία
σ΄ αυτή την άγρια κατάξερη πεδιάδα,
όταν η παρθική πλημμύρα έσπερνε θάνατο
και η δική μας πειθαρχία ήταν πια μάταιη
Θυμάμαι όλο εκείνο το μαρτύριο
από τα βέλη στο λαιμό μου
και ακόμα πως λόγχισα κάποιον καγχάζοντας βάρβαρα,
ενώ πέθαινα χτυπημένος από πίσω.
Άλλοτε πάλι ένιωσα τη θέρμη
του κραδασμού, καθώς ο θώρακάς μου διαλύθηκε
και το δόρυ βυθιζότανε στα σπλάχνα μου,
ενώ κειτόμουνα στο πεδίο του Grecy
Στην υπήνεμη εκτυφλωτική ακινησία,
στην απαστράπτουσα τροπική θάλασσα,
μπορώ να δω πως ανέβαιναν οι φυσαλίδες του νερού
εκεί που αφήσαμε τους αιχμαλώτους ελεύθερους.
Ανάμεσα στα οργισμένα κύματα στη καρδιά της θύελλας,
άκουσα το θόρυβο στη κουπαστή,
όταν το μοιραίο χτύπημα μιας αιφνίδιας βολής,
έστειλε τους εχθρούς μας στο χαμό.
Πολέμησα με όπλο και γιαταγάνι
στο κόκκινο και γλιστερό κατάστρωμα,
με όλες τις φλόγες της κόλασης μέσα μου
και το σκοινί γύρω από το λαιμό μου.
Και ακόμα αργότερα σαν ένας στρατηγός
κάλπαζα δίπλα στο Μουράτ,
όταν γελούσαμε με τους αναρίθμητους θανάτους
γεμάτοι εμπιστοσύνη στο άστρο του αυτοκράτορα.
Ώσπου, επί τέλους, το άστρο μας ξεθώριασε
και εμείς γογγύζαμε μέσα στην καταστροφή μας
καθώς η τάφρος του Ohein
μας τύλιγε με ένα χλωμό τρέμουλο.
Έτσι και τώρα με τα τάνκς που έρπουν αργά
και οι ερπύστριες κροταλίζουν καθώς βαδίζουμε προς τον εχθρό
η χλωμή ακτινοβολία των οβίδων
εξακοντίζει βίαια θάνατο με εικοσαπλάσια ταχύτητα
Διαμέσου της Διαύγειας και του Ζόφου
βλέπω τους αιώνες της μακράς Διαμάχης.
Πολεμώ με πολλά προσωπεία και ονόματα,
ωστόσο είμαι πάντα εγώ.
Βλέπω, όμως, και η τυφλότητά μου
τι φοβερά αντικείμενα σφυρηλάτησε,
αλλά καθώς ο θεός κυριαρχεί στους ηλίθιους καυγάδες μας
ήταν μέσα απ΄ αυτόν που και εγώ πολεμούσα.
Έτσι για πάντα και στο μέλλον
θα πολεμήσω όπως παλιά,
κατά τη διάρκεια των ενσαρκώσεών μου,
αλλά και θα πεθάνω σα μαχητής για μια φορά ακόμα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | μίλα μου σαν τη βροχή ... είμαι παιδί και μαθαίνω | | | |
|
ψιτ-ψιτ
28-12-2007 @ 06:50 | ελεος...μαραθωνογραφος ::naugh.:: | | isidora
28-12-2007 @ 07:06 | Στην εποχή μας τη μικρόψυχη η εκφραση και τα αισθήματα δεν βρίσκουν έδαφος να αναπτυχθούν | | ψιτ-ψιτ
28-12-2007 @ 07:40 | ::scare.:: ............................. ::wink.:: | | Helene52
28-12-2007 @ 07:41 | Μπράβο... Καταπλητικά ::yes.::
Ψιτ - ψιτ μη γουρλώνεις μάτια.... | | balistreri
28-12-2007 @ 08:05 | καλά αυτός αντί να πολεμάει έγραφε;;;
εντάξει το κατάλαβα το σχόλιο...για μένα ήταν...την έπιασα την σπόντα...την διέκρινα την μομφή...και δεν το συνεχίζω...
να ξέρεις όμως ότι τα αισθήματα για μένα είναι πάντα καλοδεχούμενα...αν είναι λεπ(φ)τά.. ::whist.:: | | marakos1948
28-12-2007 @ 08:51 | ο Πάτον πίστευε στην μετενσάρκωση όπως άλλωστε και η αφεντιά μου.Στην προηγούμενη ζωή ήμουνα ..παπάς στην αίρεση των ¨¨καθαρών¨¨.(με υπνώτισε ενας καλός παραψυχολογος ενώπιον θεατών)
Τελικά με κάψανε ζωντανό οι καθολικοί ώς αιρετικό μέσα στο μικρό ξύλινο εκκλησάκι που λειτουργούσα.Γιαυτό μια ζωή αποφεύγω να κάθομαι κάτω απο τρούλους,μιας και στην προηγούμενη ενσαρκωσή μου,έπεσε η καμένη στέγη πάνω μου και πέθανα με φρικτό θάνατο. | | isidora
28-12-2007 @ 10:12 | Οι Καθαροί κατάγονται από τους Μοντανιστές τους περισσότερους τους έκαψε ο Αγιος Κωνσταντίνος μέσα σε μια εκκλησία τους οχυρωμένους, ορισμένοι σώθηκαν σε διάδοχη κατάσταση, δηλαδή οι Παυλιανοί που τους κάψανε στα όρη της Ταυρίδας, διάδοχη κατάσταση οι Βογόμιλοι στη Βουλγαρία που τους κάψανε .....πολλές φωτιές και καθόλου φως βρε παιδί μου.... | | marakos1948
28-12-2007 @ 10:33 | εγώ ζούσα Ισπανία αλλά κι εκεί υπήρχανε παπικά κουμάσια και με περιποιήθηκαν δεόντως.Ημουνα ξανθός και λεπτός και είχα μια γυναικα επίσης ξανθιά.Ειχα ένα κοριτσάκι με ¨΄διαφανο δέρμᨨκαι ξανθα μαλλιά(είχαμε καταγωγή απο Ολλανδία).
Μου έχει μεινει και σε τούτη τη ζωή το κουσούρι της φωτιάς όπως μου εξηγησε ο παραψυχολογος,δηλαδή η ψωρίαση κατα πλάκας που μοιαζει με εγκαύματα.Τι να σου πώ βρε Ισιδώρα μου,γιαυτό και δεν πάω καθόλου το παδιλίκι .Για να δούμε τί θα γίνω στην επόμενη ενσάρκωση..ποιός ξέρει δά?Καλού κακού μαζεύω καλό κάρμα. | | isidora
28-12-2007 @ 10:32 | Δεν ξέρω αν έχεις κάτι ακουστά για την Γαλάτεια και την επαλήθευση τη προφητείας ::sneak.:: | | marakos1948
28-12-2007 @ 10:34 | έχω παρακολουθήσει τον αείμνηστο Βουλούκο σε αναδρομές
Προσωπικά είμαι υπέρμαχος της μετενσάρκωσης ::wink.:: | | isidora
28-12-2007 @ 12:44 | Καλή χρονιά σε όλου σας ::xmas.:: ::smile.:: | | ΝΙΚΟΣ P
28-12-2007 @ 13:31 | ::oh.:: ::yes.:: ::xmas.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
