| |
Χαράματα κοντεύουνε
και τη σιωπή κοιτάω,
τ΄ αστέρια που όλο σβήνουνε
μετράω και πονάω.
Οι δρόμοι μας προδόθηκαν,
περάσαν, μας αφήσαν
σαν αφρισμένα κύματα
ξεκίνησαν, δεν ζήσαν.
[I]Οι πλατείες, τα παγκάκια,
τα στενά μας τα σοκάκια
γίναν άδειες λωφόροι
μ΄ ανηφορικές ευθείες.[/I]
Μου έγνεφες από μακριά
κάθε βραδιά στις δύο,
τη μοναξιά μου συναντώ
και γίνομαι θηρίο.
Με όνειρα που κάναμε
παντού είναι σπαρμένοι
οι δρόμοι της αγάπης μας
κι αυτή καλά κρυμμένη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
