| |
[align=center] Γίναν οι λέξεις μου φωτιά ,στάχτη θα γίνουν πάλι
πώς ήρθε η ώρα μου ξανά , καινούριο καρναβάλι;
Γίναν κι οι σκέψεις μου πανιά, για σένα πλέω πάλι
και ποιός τη μοίρα αψηφά, και ποιός θα αμφιβάλλει;
Μάσκα η πένα που κρατώ, μάσκα κι εγώ σαν σου μιλώ,
μα δεν αρκούν οι λέξεις πια ,αφού είν’ο ήχος μου κενό.
Φιλί στα χείλη δεν μπορώ, αφού είν’ το στόμα από πηλό,
κι από ηδονή μου ο στεναγμός , γίνεται βάσανο δεινό.
Γι ‘αυτό φωνάζω ,δεν ακούς; Μονάχα η αλήθεια με κρατεί
τα πόδια μου έτσι ακλόνητα , βαθιά ρίζα στη γη.
Γι’ αυτό χλευάζω τον καιρό, μόνο ένα ψέμα σου αρκεί
και θόλωσαν τα σύνεφα, ποτέ ξανά διαυγή.
Γι’ αυτό φωνάζω, δεν ακούς; Μονάχ’ αλήθεια είμαι εγώ,
σα βράχος καρτερώ, αστέρια και βροχή.
Γι’ αυτό μου σπάνε οι άγκυρες, στο κύμα σαν θα βγώ,
πάλι μονάχος να σταθώ, στο τέλος, στην αρχή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
