| |
| | Μαργαριτάρι λασπωμένο |  | | |
Αλυσοδένει τον ήλιο σαν θα βγει, χειμώνας
λευκό μανδύα και χνότο απ' την ανάσα
δροσιά το καλοκαίρι και χορτάσαν
τα δυο σου μάτια, που τα ορίζει ο κυκλώνας
μη μ' ανταμώνεις σαν θα κλαις κι όμως θα λείπω
δάκρυ στερνό, μαργαριτάρι λασπωμένο
χαράματα, σ' αποζητώ κι όμως σωπαίνω
στον ολάνθιστο, της μοναξιάς τον κήπο
στερνή μου σκέψη, αρχική πνοή, λαχτάρα
ανατολή, που καταπίνει το φεγγάρι
πόσα γιατί, δε προλαβαίνουν και μακάρι
τις ζωής μου να άλλαζε, τη χαζομάρα
κενό στο φως, στο χρώμα άδειο, μονοπάτι
χαμόγελο χλομό, αρματωμένο
όνειρό μου, ξεχαρβαλωμένο
με της νύχτας, ανακατεύεσαι τη στάχτη
ανέμου βήμα, χειμωνιάτικη συνήθεια
αγάπη κι έρωτας, απρόσμενη σοφία
ανώφελα μετανιωμένη αμαρτία
πνίγεσαι, σαν πνίγεις την αλήθεια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μενω μόνος μου στο μόνο που μου μένει | | | |
|
Ναταλία...
13-01-2008 @ 03:39 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | Helene52
13-01-2008 @ 03:41 | ::up.:: ::theos.:: | | Maria Olsen
13-01-2008 @ 09:35 | Πάρα πολύ ώραίο! Ωραίες, εικόνες, και ωραίο νόημα ::smile.:: | | velico
14-01-2008 @ 04:03 | ανατολή, που καταπίνει το φεγγάρι
ωραίο σκηνικό διάλλεξες | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
