| |
| | Στο Νίκο Καββαδία |  | | | Δημιουργία: ΜΕΓΑΣ | | |
[align=center][B]Είναι η καρδιά μου πυξίδα
μα δείχνει πάντα λάθος πορεία.
Στο άδειο κατάστρωμα φαντάσματα
κι εγώ μ'ένα κερί
και λιγοστά βιβλία
ξεχνάω τα πάντα και ξορκίζω
με δάκρυα
τον πόνο χτίζω.
Μ'αυτό τον τρόπο
-ναι-
πεισμώνω για άλλη μια φορά.
Βγήκα στην κουπαστή
να δω στεριά
μα είχε σύννεφα πολλά,
-κάπως έτσι βουρκώνω τελικά-
κάπως έτσι,
δείνω στίγμα στο Θεό για να ξεσπάσω
προστάζει τον ουρανό να κλάψει
για να αποδράσω απ'όσα χάνω.
Στο ημερολόγιο γράψαμε:
"κυκλών και καταιγές"
και αφού γράψαμε αυτά
ανήκω μάλλον και εγώ
στο χτες.
Στροφή ανάποδη λοιπόν,
καλά ταξίδια εκεί ψηλά
και εγώ εκεί,πιο χαμηλά
σε μια θαλλάσια σπηλιά
έχω ξεμείνει να αγναντεύω πουλιά
από της Ήρας το Τολό
και ξαφνικά στο Μαρακές.
Όλα ζερβά.
Έχω ξεχάσει και την βάρδια
μες τις αποσκευές μου
και τις λίγες στιγμές μου
τις πέταξα στην αμμουδιά.
Γιατί μπερδεύω αυτήν εδώ,
με την δική σου ιστορία
είναι ένα όνειρο που φέρνει το κρασί
-το γαμημένο-
βλέπω και εγώ στο ύπνο μου
το ίδιο άσπρο καρχαρία,
με περιμένει νηστικός
-μπα!-
εγώ τον περιμένω.
Βάστα γερά,
μου είπε κάποιος συνονοματός σου
πρόσφατα
της μοίρας τα παιχνίδια είναι θάλλασα
βαθειά.
Άδεια λιμάνια,
τσιμέντο-κατράμι
ποτίζω κρασί και ξεχνώ
ανάβω βαρύ τον καπνό
από της Ινδίας το χαρμάνι.
Ήτανε λέει δωδεκάχρονος και εσύ
σαράνταοκτώ
Εβραίος στην Μασίγια
πόσο μοιάζουμε σε αυτό.
Επιρρεπής λοιπόν και εγώ
σε όλα αυτά που αγαπώ,
από την ποίηση
στη γυναίκα
λίγο πιο κάτω είναι το ποτό.
Και το σκαρί μου πάντα μόνο,
σπάσμενο στην ακτή
μα πάντα,πάντα ταξιδεύει έστω
και χωρίς πανί.
Και μου θυμίζει κάτι αυτή η στιγμή,
-των οριζόντων γραμμή-
για μένα ήτανε πάντα χειμώνας,
πάντα βροχή
με ένα στυλό στο δεξί μου χέρι
σαν προσευχή
να γράφω και ό,τι βγει.
Δεν σε γνώρισα ποτέ μου
μα ήσουν πάντοτε κάπου εκεί
κι ας μας χωρίζουν 60 χρόνια
απ'αυτήν εδώ τη στιγμή.
Άσε την θάλλασα να λέει
αυτά που έχει να πει,
σε αυτούς που πρέπει να τα πει.
Πάρε την κούπα και πιες
από του Μίδα το κρασί
που είχες πιεί στο σκοτεινό
λιμάνι του Καμπές.
Πες μου,
που θα ξημερωθώ;
Στο Κουροσίβο ή στο Μπλάτα;
Στα μπουρδέλα του Περού
αγκαλιά με μια μιγάδα;
Χαμηλός ουρανός,
γεμάτος άστρα
Θεσσαλονίκη-Κόρδοβα
φυσάει βοριάς.
Πυξίδα γέρικη στα στήθια μου χορεύει
με σπρώχνει στο γαλάζιο μα την πνίγω
σιωπηλά
μεσάνυχτα και ταξιδεύω δίχως πλευρικά
Αλκυονίδες μέρες
η καρδιά μου γυρεύει.[/B][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 13
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
| | Θα όριζα εν συντομία την ποίηση σαν τη ρυθμική δημιουργία της ομορφιάς. | | | |
|
tomas_to_tomari
13-01-2008 @ 15:04 | ti me kaneis twra re skotine...apla ::theos.::
(gia mena to apla megas den ftanei alla peri orekseos koloku8opita) | | Helene52
13-01-2008 @ 15:43 | Απίθανο ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | vas
13-01-2008 @ 16:05 | τι λες τώρα! | | elena351
13-01-2008 @ 17:58 | Δεν υπάρχουν λόγια!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | guesswho
13-01-2008 @ 22:26 | Θα έλεγα "τί λες τώρα!" αλλά με πρόλαβε ο Βασίλης!
Καλημέρα! | | tinios
13-01-2008 @ 22:37 | Προσκυνώ!
::theos.:: | | libertad
13-01-2008 @ 22:51 | Κοίτα να δεις... Πάλι Καββαδία θα διαβάζω όλη τη μέρα...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
Καλημέρα! | | Maria Olsen
14-01-2008 @ 01:40 | Kalo! Omorfa pou vazeis ti grafi sto kentro ::smile.:: | | Ναταλία...
14-01-2008 @ 03:24 | με ένα στυλό στο δεξί μου χέρι
σαν προσευχή
να γράφω και ό,τι βγει.
Δεν σε γνώρισα ποτέ μου
μα ήσουν πάντοτε κάπου εκεί
κι ας μας χωρίζουν 60 χρόνια
απ'αυτήν εδώ τη στιγμή.
Άσε την θάλλασα να λέει
αυτά που έχει να πει,
σε αυτούς που πρέπει να τα πει.
::theos.:: ::up.:: ::yes.:: | | velico
14-01-2008 @ 08:08 | δείνω στίγμα στο Θεό για να ξεσπάσω
προστάζει τον ουρανό να κλάψει
::up.::
τι πάθατε όλοι αυτές τις μέρες με τα καββαδιακά;όχι πως με χαλάει...αντιθέτως... | | primavera
14-01-2008 @ 10:27 | με τους απο ::up.:: | | Γιώργος_Κ
14-01-2008 @ 10:28 | με τους απο ::up.:: και τους από κάτω ::down.:: που σίγουρα θα έρθουν στη συνέχεια! ::cool.::
Μπράβο Νικόλα! | | Antigoni
23-01-2008 @ 04:13 | Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων
Φαντσαστικο Νικο | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
