| |
Πάνω στης γης τα σύννεφα, η μοίρα ταξιδεύει
στα γερακίσια βλέμματα, μονάχα αγκομαχά
με τη βροχή ξανάρχεται, όταν σου αγριεύει
και μια λαχτάρα στην ψυχή, περνάει απ' τα μαλλιά
όταν σωπαίνω άκουσε και δες όταν κοιμάσαι
τα όνειρα χαμήλωσε, να φτάσουν την καρδιά
όσα δε ζεις παράξενα, απόψε τα θυμάσαι
να αχνοφέγγουν σαν σκιές, κάπου μακριά
η νύχτα πως τυλίγεται, με τα χλωμά θεριά της
φουστάνι χρυσοκέντητο, με τ' άστρα ο ουρανός
η μέρα χώνεται κρυφά, μέσα στην αγκαλιά της
και από τα μάτια σου ζητά, μα εσύ δε δίνεις φως
ένα σημάδι γνώριμο, στης μοναξιάς την πλάτη
όσοι αγάπη μάζευες, με μία τη σκορπάς
ο άνεμος που σκόρπισε, του έρωτα τη στάχτη
σφυρίζει ένα παράξενο, σκοπό που δε ξεχνάς
συνήθεια η ζωή κουράστηκε όλο να της ξεφεύγεις
και να φοβάσαι μήπως ζεις, τάχα πιο πολλά
μα κάθε μέρα που γερνάς, και δε σου περισσεύει,
το χρόνο μετρά αλλιώτικα, μονάχα η καρδιά.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
