| |
Φυλάξου από αργυραμοιβούς
Μη τους γυρνάς την πλάτη
Μπάρκα ζητάνε οι καιροί
Και οι πληγές αλάτι
Χάδια ξοδεύουν τα μαλλιά
Για ν’ αντρειωθεί ο πόνος
Για όσους μικραίνει ο ουρανός
Πάντα μακραίνει ο δρόμος
Έχε τα μάτια σφαλιστά
Δεν κανονίζεται η σιωπή
Συννεφιάζει, ‘δεν βαστώ’
Παραπονιέται η αστραπή
Μίλα του κόσμου τις βροντές
Ζήσε τη γη με στάχτη
Σ’ απόκληρους κέρνα χαραυγές
Να βγει απ’ το φως σου αγάπη
Μπάρκα ζητάνε οι καιροί,
κατάρες δίνεις και θαρρείς
πως θα αγιάσει ο χρόνος
Ντύσου τις νότες της φωτιάς,
ριχτάρι απλό, τσακίστηκε
της ομορφιάς ο θρόνος
Θρόνους ζητούν οι άρχοντες, εσύ μονάχα θέλεις
να με κερνάς μελωδικά από ένα άστρο τη φορά,
μια ραψωδία και σιγή, εσύ μονάχα θέλεις
Θέλεις του κόσμου οι άνεμοι τις κόγχες σου να ραίνουν
μαλάματα, έρωτες στυγνούς, τι τους ρωτάς τους ζωντανούς,
άσπιλη μάνα κι ορφανή, τη νιότη σου παιδεύουν.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
