| |
«..και ας ήσουν ο μόνος και ας ήσουν ο πρώτος..»
Έτσι τελείωσε την παράγραφο των σκέψεών της και αυτό το βράδυ...Της είχε γίνει συνήθεια αυτό το ημερολόγιο όπως τις είχαν γίνει συνήθεια και οι ώρες μαζί του...Μπορεί να μην ήταν ώρες στην αγκαλιά του μέσα, ή ώρες ακούγοντας τη φωνή του στ’ αλήθεια αλλά ήταν ώρες ουσίας και γεμάτες εικόνες και συνδέσμους που θα θυμάται για πάντα. Και αυτός ίσως...
Οι στιγμές που τους έφεραν κοντά δεν ήταν πολλές αλλά ήταν αρκετές για να νιώσουν και οι δύο αυτή τη μοναδικότητα της στιγμής. Πόσο συχνά το ακούω αλήθεια...η μοναδικότητα της στιγμής...και τι γίνεται αν η στιγμή χαθεί, που χάνεται βέβαια, αλλά αν χαθεί στη μνήμη; Τότε τι μένει; Τι γίνεται αν η στιγμή ξεχαστεί; Ξεχνιέται; Και αν αυτή φοβήθηκε τη στιγμή; Και την επόμενη; Τότε αυτός ίσως...
Όλα αυτά δεν υπήρχαν στο μυαλό της πριν δύο χρόνια...ούτε για αστείο!!! Είχε δοθεί ολοκληρωτικά σε αυτό!! Είχε γίνει «τροφή» της. Ξεκίνησε να της είναι απαραίτητος, να τον αναζητά...και ήξερε πως θα είναι εκεί. Αν όχι σήμερα, σίγουρα αύριο...τα ίδια πίστευε και αυτός...τα ίδια πίστευε και αυτός; Αυτός ίσως...Ήταν λες και μέρα με τη μέρα, ο κόμπος που τους έδενε γινόταν πιο σφιχτός...καθώς όπως φάνηκε μονάχα κόμπος θα μπορούσε να ενώνει δύο ανθρώπους που δεν ήξεραν ο ένας τον άλλο, αλλά γνωρίζονταν χρόνια πριν και ίσως να γνωρίζονται και χρόνια μετά...
Ίσως όμως να ήταν πολύ μικρή και πολύ απλά όλα να ήταν μες το μυαλό της...αλλά όχι, πώς; Αφού έλεγαν και οι δύο μοναδικά και αξεπέραστα πράγματα που αυτή τα ένιωθε πρώτη φορά...αυτός ίσως...η σχέση τους πάντως είχε τα πάντα!! Ζήλια, ένταση, ψέμα, αλήθεια, χαρά, λύπη, έκπληξη, πλήξη...Εκτός από όλα αυτά τα «μικρά», κατ’ εκείνη, που οι άλλοι τους δίνουν μεγάλη σημασία....αυτός ίσως...Πίστεψε σ’ αυτόν...για πρώτη φορά πίστευε σε κάποιον εκτός από τον εαυτό της...επηρεαζόταν από αυτόν...χαμογελούσε με αυτόν...έκλεγε για αυτόν...μα το κυριότερο ένιωθε γι’ αυτόν...αυτός ίσως..
Το δέσιμό τους ήταν εγκεφαλικό και αυτό είναι και το πιο δυνατό δέσιμο που μπορεί να υπάρξει. Σχηματίζεις εικόνες, σκέφτεσαι λέξεις, συνδέεις και τέλος συνδέεσαι. Αναπόφευκτα θα συμβεί και αυτό...και συνέβη...τον έβλεπε στο καθετί, τον θυμόταν με την πρώτη αφορμή, τον σκεφτόταν στην πρώτη δυσκολία, τον αναζητούσε με την πρώτη χαρά, τον νοιαζόταν...αυτός ίσως...
Πίστευαν και οι δύο στις μέρες που θα έρθουν και θα τους βρουν μαζί...μπορεί όχι μαζί αλλά θα τους βρουν κοντά. Να μπορεί να δει το απλανές της βλέμμα ξανά, να ακούσει τη χαρακτηριστική φωνή της, τις χαζές ερωτήσεις της, το αυθόρμητο γέλιο της...να κοιταχτούν και να συνεννοηθούν με ένα νεύμα...όπως και την πρώτη βραδιά που κοιτάχτηκαν με έναν τέτοιο τρόπο...όπως τότε...πέρασαν στιγμές που τους βρήκαν κοντά όχι για πολύ, αλλά υπήρξαν. Αυτή δεν ξέρει πως τις είχε φανταστεί, αυτός ίσως να ξέρει. Αυτή φοβήθηκε τη στιγμή, το δέσιμο...σκέφτηκε «και μετά τι»; Σκέφτηκε λάθος; Δεν έζησε τη στιγμή...αυτός ίσως..
Δεν θα μάθουμε ποτέ αν άφησε πίσω του αυτό το «όχι»...ίσως...μα ήρθαν όμως, μέρες σιγουριάς και για τους δύο. Βρέθηκαν κοντά όχι για μερικές μόνο στιγμές, όχι για στιγμές που σου γεννούν ερωτηματικά αντί να στα σβήνουν. Όχι για στιγμές που σε κάνουν να σκεφτείς το σωστό και το λάθος, το αν πρέπει. Μπορούσαν να βρεθούν κοντά για αυτή τη μία και μοναδική στιγμή που θα ήταν η αρχή για όλες τις άλλες. Οι στιγμές ήρθαν, όπως έρχονται πάντα άλλωστε. Αλλά κανένας από τους δυο τους, δεν τις είχε φανταστεί έτσι...αυτή σίγουρα όχι...αυτός ίσως...
Ποίος φταίει; Είναι ο εγωισμός, είναι απλά το τέλος για μία νέα αρχή, είναι ο φόβος; Οι στιγμές δεν ενώθηκαν, όπως κάποτε είχε ζητήσει αυτός να γίνει...ενώ μπορούσαν. Τα λόγια δεν ειπώθηκαν, ενώ και αυτά μπορούσαν. Τα αισθήματα όμως δεν σβήστηκαν, θα μπορούσαν;
Αυτή ποτέ, αυτός ίσως...αυτή για πάντα, αυτός ίσως..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
