| |
Με το κεφάλι γερμένο μπροστά
κι αυτή η έρμη η σκέψη τόσο βαριά
σ’ ένα ατέλειωτο αξημέρωτο ξενύχτι
όλα μου γύρο μπλεγμένα σ’ ένα δίχτυ
παντού σκιές , μόνο σκιές εδώ γυρνάνε
στο ψάξιμο να βρουν το σώμα π’ αγαπάνε
κι αναπολούν σαν με τη λύπη βαλαντώνουν
και βλαστημούν κι έτσι περίτεχνα ζυγώνουν
και με ρωτούν , τι είμαι εγώ κι εδώ τι θέλω
και με κοιτούν και απορούν τι να προσμένω
σαν μ’ ακουμπούν φοβούνται τη μορφή μου
αν και σκιά έχω εδώ το σώμα μου μαζί μου
κι έχουν λεπτά τα δάχτυλα σε φόντο γκρίζο
στα μάτια μου , ματιά , καμιά τους δεν γνωρίζω
κι όλες μου λεν ξανά , φορές , τα ονόματα τους
μα εγώ δεν γνώρισα καμιά ούτε απ’ τη μιλιά τους
κι είναι η μοίρα μοναξιά ,σκιά μισόσβησμένη
είναι αυτή μια συντροφιά βαθιά συννεφιασμένη
να την ! τη βλέπω στο τέλος πάντα σε ζυγώνει
μ’ ένα της φίλημα στα μάτια πρώτα με τυφλώνει
-μην δεις , μην πεις , δεν πρέπει εκεί που πάμε
και απ’ τον ώμο με κρατεί και δεν μιλάμε
νιώθω αέρα παγερό και ήχο από σκοτάδι
μου λέει , θα κάτσουμε εδώ για τελευταίο βράδυ
Με το κεφάλι μου γερμένο πιο μπροστά
κι αυτή η έρμη η σκέψη ακόμα πιο βαριά
αυτό το ατέλειωτο τελειώνει το ξενύχτι
έσπασα έκοψα και ξέφυγα απ’ αυτό το δίχτυ
είμαι ελεύθερος … στης μοίρας μου τη τύχη
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
