| |
Ασταμάτητος ο χορός της γης
στα δύο κόβει τη μέρα
πριν προλάβεις καν να σταθείς
στης ζωής την ίδια σκακιέρα
Στιγμές ενωμένες και όλες μαζί
ο καιρός μοιάζει πλοίο που φεύγει
σαν γκρίζα του Φλεβάρη, κρύα αυγή
που ο ήλιος να βγει, αποφεύγει
Χωράει στη μέρα μόνο μια σιωπή
και λίγο πιο κάτω ο πόνος
γλυκιά μοναξιά, κριμένη, σκυφτή
‘κει που τον άλλον ενώνει ο δρόμος
Ταξίδι στα μάτια χαζή μου ευχή
δύσβατο στενό μονοπάτι
γνέφω στο χρόνο μ’ ακόμη να ‘ρθει
στο διπλανό να κάτσει παγκάκι
Και πώς να αποκάμω και πώς να διαβώ
στα ίδια και γνώριμα μέρη
πώς να στενέψει πιο πολύ το μυαλό
της καρδιάς την αλήθεια να ξέρει
Νυχτώνει η μέρα, μερώνει η νυχτιά
και πως στ’ αλήθεια να δω
όλα αυτά που φοβάμαι, τα βρίσκω μπροστά
κι όλα αυτά που αφήνω, τα ζω.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
