| |
Αχτένιστα θ' αφήσω τα μαλλιά μου
Στη μαύρη τ' ουρανού την καταιγίδα
Για να μακραίνουν όσο θά 'σαι μακριά μου
Και να φωλιάζουν σ' έναν κόμπο την ελπίδα...
Ούτε καθρέφτη δεν θ' αφήσω να με βλέπει
Ούτε και χτένα πια στα χέρια μου θα πιάσω
Μόνο το χρόνο θα δεχτώ, σαν επισκέπτη
Ό,τι σου φύλαξα με θέρμη να κεράσω...
Κι όσο θ' ασπρίζει τα μαλλιά μου με φροντίδα
Μες στο λευκό θ' αργοπεθαίνει η απουσία
Ώσπου νυφούλα θα ντυθώ με χίλια κρίνα
Και σ'ένα σύννεφο θα μπω, σαν οπτασία...
Κι όταν θα βρέχει και το χώμα θα νοτίζει
Μοσχοβολιά θα στάζει μέσα στην καρδιά σου
Κάτι από μένα η αγάπη να θυμίζει
Στην κλειδωμένη, με ατσάλι, αγκαλιά σου...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
