| |
[B][I]
γεννηθηκε σε ενα μικρο χωριο
καπου στη Μακεδονια
αγονο καθε χρονο το σπαρτο
για τη ζωη μια αγωνια
κορη αγροτη με λιγα προβατα
παιχνιδι της ο σταβλος και τα στρεμματα
τα γονατα της μεσα στα αιματα
απο του χωραφιου τα χωματα
με τα δεντρα εκανε φιλιες
και με τα κλαδια μιλουσε
επλαθε στο μυαλο ιστοριες
ονειρευοταν οταν φυσουσε
μεγαλωσε επρεπε να παει σχολειο
να μαθει γραμματα να γραφει το ονομα της
ηταν εξυπνη τελειωσε το δημοτικο
στο γυμνασιο πηγε να βγουν τα ονειρα της
εκει της γνωρισαν οι φιλες της τον Τακη
ενα ομορφο νεο στα δεκαοχτω
προς το σπιτι κοντοσταθηκαν λιγακι
εσκυψε στο αυτι της ειπε σ'αγαπω
δεν το περιμενε και ετρεξε να φυγει
πηγε και κλειδωσε φοβηθηκε πολυ
η ζωη της μεχρι τοτε λιγη
δεν ηξερε απο αγαπη και φιλι
σαββατο απογευμα γυρνωντας απο το χωραφι
την περιμενε ο Τακης να περασει
της μιλησε ομορφα εκει μεσα στο σταβλο
την αγκαλιασε της ειπε κατι να γελασει
ο Τακης ηταν γλυκος και τρυφερος
ερωτολογα συνεχεια της πετουσε
ενιωσε καψιμο και μετα καυτος
μεσα της ο Τακης τη γλεντουσε
ηταν ομορφα της αρεσε τοσο
μα ο Τακης εξαφανιστηκε
και αυτη αρρωστησε ωστοσο
ζαλαδες εμετους και γιατρος εμφανιστηκε
τι κακο την βρηκε την καημενη
θα γινει βουκινο σε ολη τη πλατεια
εμεινε εγκυος διχως να ειναι παντρεμενη
για τους χωρικους μια αηδια
βρεθηκε καποιος που του αρεσε πολυ
ο γαμος εγινε σε μια βδομαδα
ηταν ωραιος με του χωροφυλακα τη στολη
ηταν ψηλος σα μια λαμπαδα
ετσι λοιπον του φορτωσαν το μωρο
ποσο σου μοιαζει του ελεγαν να το πιστεψει
δε πειραζει τι κι αν ηθελε γιο
με τα χρονια θα το χωνεψει
ο αντρας της φοβος και τρομος
χωροφυλακας φασιστας και χαφιες
στο χωριο ηταν ο νομος
ας εκανες αλλιως μαθες
ξυλο στο τμημα και στο σπιτι
το προσωπο της πρησμενο συνεχως
τα ματια της φοβισμενο σπουργιτι
εψαχνε το γιατι και το πως
ενα βραδυ γυρισε ο αντρας της μεθυσμενος
τη χτυπησε της ανοιξε το κεφαλι
και επειτα πανω της πεσμενος
τη βιασε ξανα και παλι
μολις αυτος αποκοιμηθηκε
την ευκαιρια αρπαξε και το μαχαιρι
τον εσφαξε για παντα αυτος κοιμηθηκε
απο το δικο της ματωμενο χερι
ενιωθε ελευθερη και ας ηταν φυλακη
εκει δε ποναγε δεν την χτυπουσαν
μονο τον Τακη να ειχε εκει
και σα γιορτη οι καμπανες να ηχουσαν
το ονμα αυτης ηταν ελπιδα
μα ελπιδα στη ζωη της καμμια
τα χρονια που περασε λεπιδα
που της χαρακωσαν τη καρδια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
