| |
Νύχτα
Όχι ακριβώς
κάτι σαν την ώρα που ο Ήλιος μόλις βούτηξε στην θάλασσα
Σ' ένα βράχο, στην παραλία, βλέπω το Χρόνο σταματημένο να κλαίει
Το νερό
με μια μεταλλική κρύα λάμψη,
σαν παγωμένη λίμνη, γύρω του
κρατά φυλακισμένο μέσα του τ' αγαπημένο σώμα
Γνωρίζονταν από καιρό
Ήταν μαζί ένα σώμα, μια καρδιά
Ο Ήλιος και ο Χρόνος
Μα κάθε τέτοια ώρα
τον Χρόνο πιάνει πανικός
«Μη βούτηξε στερνή φορά;»
Νιώθω το φόβο του θανάτου τα σπλάγχνα μου να καίει
Σταματημένος χρόνος
ʼραγε θα 'ρθει το πρωί;
Νεκρώνω συνειδητά τα κύτταρα μου
Αντιστέκομαι
Αντιστέκομαι;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
