Από μικρός έκανα όνειρα.
Ταξίδευα μέσα στα σύννεφα
των παραμυθιών του Άντερσεν και έψαχνα νεράιδες.
Έκανα βουτιές στις θάλασσες του Βέρν
και έψαχνα 20000 λεύγες στον πάτο
να συναντήσω γοργόνες.
Το μόνο κορίτσι που άγγιξε τη ψυχή μου
ήταν αυτό με τα σπίρτα.
Κουλουριασμένο σε κάποια γωνιά
να βλέπει τον κόσμο να τραγουδάει
και αυτή να κλαίει απ΄την παγωνιά.
Από μικρός αυτήν ήθελα
να κάνω γυναίκα μου.
Να την αγκαλιάσω
να την ζεστάνω
να μην πεθάνει,
για να μην πεθάνω.
Τα χρόνια πέρασαν και το κορίτσι μεγάλωσε.
Την είδα μια νύχτα να κάθεται μόνη,
ξανά μες στο κρύο και να κρυώνει.
Μόλις μ΄αντίκρυσε της άστραψαν τα μάτια.
Ήρθε μ΄αγκάλιασε,
κρεμάστηκε πάνω μου και μ΄είπε:
Μην φύγεις ποτέ σου
γιατί η καρδιά μου θα γίνει
σαν όλα τα σπίρτα μου
χιλιάδες κομμάτια.
