| |
Το φεγγάρι, ω, το φεγγάρι πήρε τη λάμψη του προσώπου σου
πρόσωπο ουράνιο, γιασεμί που μπλέκεται στα μάτια , σαν των θεών μεθύσι
αν μου κεντήσεις τα μαλλιά με κόκκινα λουλούδια, όλα μια αγκαλιά,
σαν μια πανέμορφη ζωή κάθε κομμάτι μου θ' ανθίσει
Κι έτσι κρατώ τα λόγια φυλαχτό πολύτιμο προσμένοντας Σε να' ρθεις
ω, σ' αγαπώ τόσο πολύ, που ό,τι κι αν πω δεν θα το βρούν οι λέξεις
στο άδειο μου χέρι σε κρατώ δίπλα μου ανασαίνεις
προτού σαν το άστρο της σιωπής τα ονείρατά μας κλέψεις
Άψυχη εικόνα οι ματιές κι όλος ο κόσμος που διαβαίνει
δεν είσαι εδώ, δεν θα σε βρω στο πρώτο ξύπνημα της μέρας
θ' αναζητώ το βήμα σου να τρέξω να σε φτάσω
έτσι απλά να σ' αισθανθώ σαν θερινός αγέρας
Ω, αγαπημένε, η ζωή μας παίδεψε σαν φως που αναβοσβήνει
άπειρες νύχτες ξενυχτώ κρατώντας Σε στις σκέψεις
ώσπου τα φρούρια των νεκρών ελεύθερο σ' αφήσουν
περ' απο αυτή την αίσθηση να ρθεις να με γιατρέψεις
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
