| |
[align=center]Κοιτάζω τη ζωή μέσα από ένα παράθυρο
Και βλέπω ανθρώπους να γελούν από χαρά
Μιά μάσκα με χαμόγελο φορανε
Και το παράθυρο θολώνει η μοναξιά.
Τ’άστρα λάμπουν,πέφτουν σαν βροχή από ψηλά
Πόλη που τα φώτα της ανάβει,φωτίζει δρόμους και στενά
Παράθυρο μικρό και θολωμένο
Την αυγή του ήλιου περιμένω.
Σαν το κερι η ζωή μου λειώνει αργά
Οι ανθρώποι σαν τα πιόνια τριγυρίζουν
Και σαν πουλία που φεύγουν μακριά
Έτσι οι ψυχές τους τον Άδη χρωματίζουν.
Σ’ένα τεντομένο σχοινί περπατούμε
Σε μια λίμνη απο ρουτίνα κολυμπούμε
Μα αν υπάρχει Θεός και μας βλέπει από ψηλά
Θα μετανιώνει για’μας ξανα και ξανά.
Την κοινωνία η αμαρτία κυριεύει
Η εκκλησία με το χρήμα μας χορεύει
Το παράθυρο στη φυλακή κλεισμένο
Λερωμένο και σπασμένο από ένα ξένο!!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
