Πραγματεύομαι ένα θέμα σ'αυτούς τους στίχους που παίρνει νέες διαστάσεις στην εποχή μας.Η πλευρά της μάνας, απεγνωσμένη για τον κόσμο που έφερε το παιδί της, και το τραγικό τέλος που δίνει.
Ένα κόσμο θα σου φτιάξω
κόσμο μαγικό
που θα έχεις για παρέα
τη Χιονάτη, το Ζορρό.
Ρεφρέν:Νάνι νάνι το μωρό μου κάνει,
νάνι, νάνι το σκασμένο κάνει.
Έναν κόσμο σου'χω ήδη
κόσμο βρομερό
με χολέρα και με τύφο
και το Χάρο για γιατρό.
Ρεφρέν:...
Γεννήθηκες μ'ελπίδα...,
περήφανη πατρίδα!
γεννήθηκες κατάρα,
σε ματωμένα ράδα.
Ρεφρέν:...
Σου έχω το φεγγάρι
μωρό μου μαξιλάρι.
Σου έχω το λεπίδι
μωρό μου για παιχνίδι.
Ρεφρέν:...
Μ'αυτή τη μελωδία
σου δίνω αθανασία
κι ως πνίγηκες με χάρη
άγγελος θα σε πάρει... .
