...Καθώς ανάβουν τα φώτα στην πόλη ,η σιωπή γίνεται πιο όμορφη..
[I]Μπαίνω
στης πόλης την ανατροπή
βγαίνω
σε μια ανάποδη στροφή
μένω
μες της καρδιάς τον πανικό
τρέμω
σε ένα πόνο δανεικό [/I]
[B][I]Κι όλο ξεχνιέμαι στη γραμμή
Την ίδια ακούω τη φωνή
που κάνει στάση στο κενό
κι είναι το όνειρο φτηνό
όλο ξεχνιέμαι στη γραμμή
σε μια βόλτα βραδινή
το φως θα ψάξω το χτιστό
μες στου μυαλού μου τον ιστό [/I][/B]
[I]Φεύγω
για της στιγμής τη λογική
Κλέβω
Μια φυγή εικονική
Μπαίνω
Μες στο δωμάτιο μισός
Βγαίνω
Κι είμαι ο άλλος μου εαυτός …[/I]
