| |
"Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες
θα ’χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες "
[ν. καββαδιας]
νυχτωσε και το ονειρο ξυπνα απο την ληθη
ζηταει νερο στην σκεψη του να ριξει να χαθει
και συ που τοσο αγαπησα γυρνας μεσα στα πληθοι
και δεν μπορεις του ερωτα να δωσεις μια στιγμη
σκοτεινιασε ο θερμαικος και η βροχη παγωνει
φαλτσα πορεια η ζωη στον θανατο τραβα
αιμα παρθενας θαλασσας γεμιζει το σεντονι
φτηνα τραγουδια γυρεψες για να χεις συντροφια
σβηνει η σεληνη το πρωι στου αξιου την ροτα
που παει και χανεται γυμνος στο πελαγο ξανα
κλειδωσες για αλλη μια φορα απ την καρδια την πορτα
και τα κλειδια τα πεταξες στης ωρας την ποδια
φτανει το γλυκοχαραμα και μοναχος τραβαω
για των σκιων τις γειτονιες που ειναι θλιβερες
ειπες με πικρα μιαν αυγη δεν ξερω ν αγαπαω
και εγω σε αφησα γυμνη στου χρονου τις σιωπες
κιτρινισμενη αναμνηση σαν σε φωτογραφια
που σε συρταρι παλιακο ξεχαστηκε καιρο
πες μου σε ποιον θεο φανταστικο εκανες τη θυσια
απο την μνημη που με ζει και μ αφησες γυμνο;;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
