stixoi.info: Ένα ακόμα αντίο

Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: Ένα ακόμα αντίο

			Σύνδεση	Εγγραφή	Πλαίσιο χρήσης
	130897 Τραγούδια, 269486 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις

Ένα ακόμα αντίο

Βγήκα δειλά απ' το σκοτεινό μου λαγούμι
και μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκα στα σύννεφα, κάρφωσα τη σημαία μου στη σελήνη και
έπιασα τον εαυτό μου να γυροφέρνει τον ήλιο σε μια μεθυσμένη ελλειπτική τροχιά.
Σιγά σιγά τα φτερά άρχισαν να καίγονται οπότε αναγκαστικά χαμήλωσα λιγάκι.
Και τότε την είδα
Δυο πόδια καρφωμένα στο χώμα, στέριωσε.
Γύρω της μια λιμνούλα από δάκρυα.
Είδα τον εαυτό μου στη λιμνούλα
παρελθόν, παρόν και δυστυχώς το μέλλον.
Προσπάθησα να της μιλήσω και εκείνη μου έδειξε τη λίμνη.
-Ποιος νομίζεις ότι είσαι που έχεις και το θράσος να θέλεις να με "δεις";
Δεν υπήρξα ποτέ παρά μόνο στη φαντασία κάποιου περαστικού που ξέχασε εδώ τα όνειρα του.
Κάθισε στον ίσκιο μου αν θέλεις για λιγάκι... έτσι για να ξαποστάσεις.
Έχεις μακρύ και δύσκολο δρόμο μπροστά σου.

Και έτσι έκανα.
Η προτροπή της προσταγή.
Δύσκολα αρνείται κανείς τα όμορφα και απλά θαύματα της ζωής.

-Τα δάκρυα δικά σου ; ρώτησα.
-Αφού το είπαμε. Δεν υπάρχω. Το γεγονός ότι με βλέπεις ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις δεν μπορεί να με εξαναγκάσει σε μια ύπαρξη την οποία διάλεξες εσύ για μένα. Το μόνο που υπάρχει είναι ο ίσκιος και η λίμνη. Τα υπόλοιπα τα δημιούργησες εσύ με το μυαλό σου.
-Ότι και να λες εσύ εγώ σε είδα. Για μια στιγμή, για μια ανάσα δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να με πείσεις για το αντίθετο.

Ο ίσκιος μίκρυνε και η λίμνη άρχισε να σιγοβράζει. Είδα μέσα της αρκετούς περαστικούς και κατάλαβα.
Τα δάκρυα δεν ήταν δικά της.
Ήταν δικά μου και των άλλων.
Κάθε βράδυ βγάζαμε τα στιλέτα μας και μανιασμένα τα καρφώναμε πάνω στο κουρασμένο θεϊκό κορμί της. Ο καθένας έκοβε το κομμάτι που ήθελε και το έπαιρνε μαζί του. Όλοι μας δαιμονισμένοι δαίμονες ακολουθούσαμε την ίδια διαδικασία, την ίδια πανάρχαια τελετή. Μήπως και καταφέρναμε να αιχμαλωτίσουμε τη στιγμή της και να την κάνουμε δική μας.
Το επόμενο πρωί, εμείς, γονυπετείς, ποτίζαμε τα πόδια της με δάκρυα παρακαλώντας για συγχώρεση. Για μια δεύτερη ευκαιρία. Λες και δεν ήμασταν εμείς που τη θάψαμε σ΄ αυτό το λάκκο.

Σιχάθηκα τον εαυτό μου και τα καμώματά του. Δεν μπόρεσα να της ζητήσω συγνώμη για άλλη μια φορά. Το βράδυ δε θα είμαι πάλι εκεί. Σηκώθηκα να φύγω.
Την κοίταξα για μια τελευταία φορά. Δεν ήταν βρώμικη, ακρωτηριασμένη ούτε φαινόταν να πονάει πια.
Έλαμπε με ένα φως που τύφλωνε και παγίδευε το βλέμμα και την ψυχή μου.

-Πως σε λένε; ρώτησα.
-Εσύ με λες Ελπίδα.
-Αντίο Ελπίδα.


		Στατιστικά στοιχεία
	Σχόλια: 4 Στα αγαπημένα: 0


		Ταξινόμηση
	Συλλογή Tishdora's box Κατηγορίες Συναισθήματα - Εικόνες Ομάδα Πεζά

Επιλογές

	Κοινή χρήση facebook
	Στα αγαπημένα
	Εκτυπώσιμη μορφή
	Μήνυμα στο δημιουργό
	Σχόλια του μέλους
	Αναφορά!

Enter the hot dream... Come with us... Everything is broken up and dances.

χρηστος καραμανος 12-07-2008 @ 08:36	Βγήκα δειλά απ' το σκοτεινό μου λαγούμι και μέσα σε δευτερόλεπτα βρέθηκα στα σύννεφα, κάρφωσα τη σημαία μου στη σελήνη και έπιασα τον εαυτό μου να γυροφέρνει τον ήλιο σε μια μεθυσμένη ελλειπτική τροχιά. Σιγά σιγά τα φτερά άρχισαν να καίγονται οπότε αναγκαστικά χαμήλωσα λιγάκι. ΩΡΑΙΑ ΕΙΣΑΓΩΓΗ,ΓΡΑΦΕΙΣ ΟΜΟΡΦΑ!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.::
isidora 12-07-2008 @ 17:51	Δύσκολα αρνείται κανείς τα όμορφα και απλά θαύματα της ζωής.
Ναταλία... 13-07-2008 @ 03:36	::up.:: ::up.:: ::up.::
Αστεροτρόπιο (Jeny) 16-07-2008 @ 18:00	Δικός, δική μας είσαι κι εσύ. Γι' αυτό, το Αντίο ::smile.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο