Denis
16-07-2008 @ 02:54 | Δεν γίνεται αλλιώς, το ποίημα είναι, πρωτίστως νομίζω, πένθος για την απώλεια, που ήδη συντελέστηκε ή, πάντως, επίκειται προσεχώς κι αναπότρεπτα...
Καλημέρα, Τζένη! ::yes.:: | |
Xωρολάτρης
16-07-2008 @ 03:38 | Θαυμασιο!..Πάρε με από δω....δεν φυσάει στιγμές. | |
ΠΑΡΑΠΟΙΗΤΗΣ
16-07-2008 @ 03:56 | Διάβαζα πριν λίγο κάτι και ίσως να θέλεις να το διαβάσεις κι εσύ Τζένη
Δυό λέξεις σου στέλνω, απ' το χρόνο ρημαγμένες
Έχουν γραφτεί πριν πενήντα χρόνια,
μπορεί να τις έγραψα εγώ
μπορεί και ο στρατιώτης που δεν γύρισε
Δυό λέξεις απλές αποθηκευμένες στον χρόνο
Είναι δυό πέτρες χορταριασμένες,
δυό λέξεις σκυλιά που άντεξαν
τον κεραυνό, κάτω από το κυπαρίσσι.
Τι θα πει ξενιτιά έτσι που μείναμε μόνοι!
Όσα πήραμε τα δώσαμε όλα
Στο εργαστήρι που πλάθονται οι λέξεις
τα χρώματα προσδιορίζουν τα πράγματα.
Τα χρώματα γίνονται από μουσική
που κλειδώνει στη μνήμη μας.
Κάποια στιγμή ανοίγουν τα παράθυρα
και βγαίνουν οι λέξεις
περιγράφοντας καταπράσινα τοπία.
Τα πράγματα είναι σημαδεμένα χαρτιά
Αίφνης το παλιό σπίτι!
Τι χρώμα είχαν οι τοίχοι?
Ωχροκίτρινο, λαδοπράσινο,
ασπρόμαυρο με κόκκινες γραμμές?
Τι έγιναν οι φωνές
φαγωμένες λέξεις, ξεφτίδια
που χώνεψε ο χρόνος!
Είχε μπαλκόνι που έβλεπε στην θάλασσα?
* Συγγραφέας, Βλασόπουλος Μήτσος | |
Αστεροτρόπιο (Jeny)
16-07-2008 @ 04:41 | Προσεχώς και αναπότρεπτα Ντένις, έτσι είναι. Κάποτε είχα γράψει πως ζούμε με μικρά διαλείμματα ζωής. εκεί που ο έρωτας αρκεί. Το αναπότρεπτο είναι το φιλμ μικρών ενωμένων απωλειών.
Χωρολάτρη χαιρετώ.
Παραποιητή, ναι. το ήθελα. Όλα σημαδεμένα είναι τελικά αλλά αυτό το αίφνης... λεπίδα. | |
santana
16-07-2008 @ 04:48 | Το σχοινί είναι για δέσιμο.
Κι εγώ.
Πάρε με από δω.
::theos.:: ::up.:: ::up.:: | |
ka ti na
16-07-2008 @ 05:09 | με το χωρολάτρη...ακριβώς...
::smile.:: | |
Nefeligeretis
16-07-2008 @ 05:38 | Γράφεις με ένα τρόπο Τζένη,
που με κάνει να σε θαυμάζω πολύ.
Εχεις κάτι λεκτικές κόντρες σχεδόν σε όλες σου
τις δημιουργίες.
Είσαι μεγαλείο!
::hug.:: ::smile.:: | |
tinios
16-07-2008 @ 06:47 | Απόλυτα συμφωνώ με Nefeligereti!! | |
justawoman
16-07-2008 @ 06:53 | Όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί με την ποίηση έχουν κατά καιρούς αναλογιστεί και γράψει: για τους λόγους, τους φόβους, τα μέσα, το νόημα... για την ουσία της τέχνης που υπηρετούν.
Ο καθένας με τον τρόπο του δίνει απαντήσεις ή αναδιατυπώνει τα μεγάλα ερωτήματα ή ακόμη προσωποποιεί όλο αυτό το πνευματικό παιχνίδι με τα συναισθήματα και τις έννοιες
ένα πολύ καλό ιστολόγιο που βρίσκει κανείς μαζεμένο τον προβληματισμό της εποχής μας είναι αυτό του Τόλη Νικηφόρου
"Ένα λιβάδι μέσα στην ομίχλη που ονειρεύεται"
83 καταχωρήσεις "περί ποιητικής τέχνης"
http://dreaming-in-the-mist.blogspot.com/
απολαύστε το
Όσο για το ποίημα: "Στο παρανάλωμα των λέξεων κρίνονται όλα"
::love.:: | |
Maria Olsen
16-07-2008 @ 07:21 | Ζωντανό! Συμφωνώ κι εγώ με Nefeligereti... | |
χρηστος καραμανος
16-07-2008 @ 09:25 | Η ΓΝΩΣΤΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΤΖΕΝΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ!!!! | |
ΓιΟΥΛΗ_Τ
16-07-2008 @ 14:49 | νυχτολουλουδο μου ::love.::
το δικο σου χωμα ειναι διαφορετικο .........
| |
χρηστος καραμανος
23-07-2008 @ 08:42 | Δεν παίζει με τις λέξεις.
Σαν την κρεμάλα, δεν έχει νόημα.
Ή είναι ζήτημα τύχης
ή έλλειψης φαντασίας αυτού που τις βάζει.
Ούτε ζωγραφίζει λέξεις.
Κρεμάλα. Πάει το κεφάλι.
Λαιμητόμος. Πάει κι ο λαιμός.
Σώμα. Πάει και η καρδιά του ποιήματος.
Χρέος. Στο βωμό και τα προδομένα χέρια.
Πατούσες. Τελειώσανε και τ’ άκρα.
Τα σπίρτα φτιάχνονται έξω απ’ τα όρια.
Στο παρανάλωμα των λέξεων κρίνονται όλα.
Δεν παίζει.
Το μυαλό τρίβει με την ψυχή
ώσπου όλα να παραδοθούν στη φλόγα
του αέρα της στιγμής.
Το σχοινί είναι για δέσιμο.
Κι εγώ.
Πάρε με από δω.
Δε φυσάει στιγμές.
Στο αιφνίδιο σταματάει η ανάσα.
Το χώμα γίνεται χαρτί.
Δες. Ακόμα παίζουνε κρεμάλα.
ΤΟ ΞΑΝΑΔΙΑΒΑΣΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΧΟΡΤΑΙΝΩ!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
 |
