| |
Λες και η ζωή ζητά να ημερέψει στο πρόσταγμά της, η νύχτα. Τα αυτοκίνητα έχουν αρχίσει να μειώνονται και η αιώνια παραζάλη του δρόμου ξεμεθά και απόψε από τα αποκαΐδια της διασκέδασης. Στο σκοτεινό δρομάκι, που λίγα φώτα το φωτίζουν καθώς και μια μυρωδιά από τα μαζεμένα νυχτολούλουδα των λίγων παλαιών αναπαλαιωμένων σπιτιών που δίνουν μια ευχάριστη διάθεση σε όποιον περάσει από το δρομάκι. Το λιγοστό φως, διαπερνά το αίσθημα του ρομαντισμού και απλά καταλήγουν να έχουν την νοσταλγία, συγγενή αγαπημένο, μηδενός εξαιρουμένου κτήμα αιώνιας αγάπης… Τα Τακούνια την κοπέλας που περπατά το δρομάκι χτυπούν ρυθμικά το πλακόστρωτο, μέχρι να φτάσει στο δικό της καταφύγιο από την ιδιαιτερότητα της νύχτας. Ωραία η διασκέδαση αλλά ποτέ δεν ήταν αγαπημένη της συντροφιά. Δικό της μοτίβο ήταν στο μπαλκόνι της με καλή παρέα και μουσική ή με κάποιο βιβλίο, ποίησης ή και λογοτεχνίας να διαβάζει για ζωές άλλων ή για βιώματα άλλων που δεν θα της θύμιζαν τα πιο κρυφά της όνειρα, ή τους ατελείωτους φόβους της. Κάθε μέρα και καινούριος. Έψαχνε την αλήθεια και σαν όπλο της είχε απλά την μη καθιέρωση της συνήθειας. Κάτι διαφορετικό κάθε μέρα αρκεί να μην της θύμιζε την προηγούμενη. Η Οργάνωση ήταν η μαγική της λέξη και το διαφορετικό, το κάθε τι διαφορετικό, απλά η αγάπη της. Και ας ήταν μόνη της δεν την ένοιαζε αρκεί να είχε τις πολυπόθητες αναμνήσεις, αυτές που την γέμιζαν απλά νιότη… Νέος είσαι όταν ξέρεις να ζεις, και όχι λόγω ηλικίας… σκεφτόταν η Λίζα την ώρα που το κλειδί της άνοιγε την πόρτα, της δικής της ζωής… Άφησε τα κλειδιά της στο ξύλινο τραπεζάκι δίπλα στην πόρτα, έβγαλε τα παπούτσια της και ύστερα περπάτησε το ξύλινο δάπεδο, με τα πόδια της γυμνά και τα μάτια της άδεια από αίσθημα συναισθήματος. Άνοιξε το ψυγείο και κοίταξε τα άδεια ράφια, δεν έβγαλε κανένα είδος αναστεναγμού, ούτε καν απογοήτευσης, πήρε απλά ένα ποτήρι από το κοντινό ντουλάπι και το γέμισε νερό… Περπάτησε και στο διάβα της μάζευε, με το βλέμμα της το χώρο. Σαν να ζούσε σε έντονη παραζάλη, έβαλε τα ακουστικά στα αυτιά της και η δυνατή μουσική την έριξε ακόμα πιο μακριά από την πραγματικότητα, σε άλλους τόπους, άλλες αναμνήσεις, παρόλα αυτά, το ίδιο μοναδικές με κάθε κρυφή στιγμή. Το φόρεμα της αέρινο χόρευε στο ρυθμό του βαλς που ίσως άκουγε, ή του ταγκό, τα βήματα της απλά και απαλά διακοσμούσαν το υπέροχο χρώμα της προσωπικότητας της. Τα καστανά της μαλλιά, αφημένα κάτω, έκαναν το χορό πρόκληση της πρόσκλησης και το δισταγμό βήμα της αναβλητικότητας.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
