| |
Ποιος καταραμένος άνεμος σε ξέβρασε στις ακτές μας;
Δεν ήρθες με φρεγάτα ούτε σωσίβια λέμβο.
Ήρθες με πειρατικό και κατεβασμένη τη σημαία.
Ζητιάνεψες κρασί και ελιές.
Σε φιλέψαμε ένα πιάτο απ' το φαΐ μας και το έσπασες.
Μετά ήθελες κι άλλα.
Σου τα δώσαμε.
Έκλεψες τα χαμόγελα.
Βεβήλωσες τον ιερό μας χώρο.
Έθαψες τα όνειρά μας στο βούρκο σου.
Ξέθαψες το τσεκούρι και μας κήρυξες πόλεμο.
Εμείς φιλήσυχοι άνθρωποι σε αφήσαμε.
Αγνοήσαμε τα σημάδια και τον κεραυνό σου.
Έσπασες τις κιθάρες μας και βίασες τις ιερές μας αγελάδες.
Έσπειρες τη θλίψη και τον πανικό.
Το άρρωστο μυαλό σου εμάς κατηγορεί.
Μετά βαρέθηκες και έφυγες για άλλες ακτές.
Πέρασαν χρόνια
Τα χαμόγελα μας πια μισά αλλά τουλάχιστον αληθινά.
Τα δόντια μας πια κίτνα αλλά τουλάχιστον καθαρά.
Τα πόδια μας πια σέρνορινται, ούτε λόγος για χορό.
Η ανάσα σου είναι ψεύτικη και βρωμάει θάνατο.
Θέλησες να γυρίσεις για να μας ξαναδείς.
Δεν γίνεται πια.
Δεν είμαστε πια εμείς ...
και δεν είμαστε πια εδώ.
Μην τολμήσεις να πλησιάσεις.
Μαζί με το φαΐ, το ποτό και την αγάπη μας για τον κόσμο εξαντλήθηκε κ' η υπομονή μας!
Καλώς ήρθες...
Σε περιμέναμε.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
