| |
[I] Σε εκείνο το μέρος με στέλνετε να ζήσω; Εκεί που η πεθαμένη λογικά σας, συνομιλεί με το παράλογο και γίνεται φίλη με το θάνατο; Ποιος είσαι εσύ που θα με κρίνεις; Που θα ορίσεις την κόλαση και τον παράδεισο; Γλυκέ μου δεν με ξέρεις καλά! Μην πιάνεις θεούς και δαίμονες στο στόμα σου να με φοβίσεις, προσπάθησε μόνο σου να με απειλήσεις και στην τελική να με νικήσεις! Μα μην προσπαθείς να με ρίξεις ενώ με βλέπεις ήδη κάτω. Είσαι γελασμένος δεν θα σε αφήσω να με δεις πιο κάτω!
Μα μου έλεγαν άνθρωποι, από παλιά, ότι οι άνθρωποι είναι ο καθρέφτης που βλέπουμε το είδωλό μας! Μα ποιος θέλει να καθρεπτίζεται στην σαπίλα και την λούφα των ανθρώπων. Είδες έχω μάθει και από σένα κάτι; Την ειρωνεία, την αλαζονεία, ίσως και την ικανότητα της μετατροπής της ζωής σε κόλαση… θυμάσαι τον ορισμό της κόλασης, που είχες ξεστομίσει λίγο πριν η μοναξιά μας τελειώσει στην τελευταία πνοή ενός τσιγάρου και στη τελευταία φυλακισμένη σταγόνα μπύρας, στο τσίγκινο κουτάκι; Μην κάνεις το κόπο θυμάμαι εγώ: Κόλαση είναι όταν ο θεός αποστρέφει τα μάτια του από σένα… Τι ειρωνεία θεέ μου! Στο πρόσωπο σου όταν γύρισες και μου είπες, με τα μάτια σου να λάμπουν, και τα χείλη σου να κοκκινίζουν από το συνεχές δάγκωμα και να σκάνε από την γεύση της αλμύρας, « Είναι τόσο κακό που σου μιλάω έτσι; Γιατί δακρύζεις; Η ζωή είναι μια καλό-γυρισμένη πλάκα, φάρσα ενός τρελού σκηνοθέτη, σενάριο ενός τρελού σεναριογράφου. Εγώ είμαι ο νέος Νέρων! Αυτός που θα κάψει τις ζωές όλων, όπως έκανε εκεί τότε εκείνα τα χρόνια αυτός έκαψε την Ρώμη, για να φτάσει στον απόλυτο ίστρο! Εγώ θα κάψω τις ζωές σας για να μάθετε πως είναι η κόλαση που νιώθω μέρα με την μέρα. Βλέπω την φλόγα να καίει τα όνειρα σου… Δεν σε προφυλάσσει η ονειροπαγίδα στο λαιμό σου κρεμασμένη! Ωχ δάκρυ ήταν αυτό. Σε έκανα να κλάψεις; Να νιώσεις μόνη, άδεια; Παράξενη; Άηχος ήχος ξεκούρδιστων μουσικών οργάνων είναι η αναπνοή σου, άρρυθμες ρίμες αφημένων λέξεων, ψυχές τα βήματα σου, ναι! φύγε μακριά μου, μπας και σώσεις έστω τη θωριά σου από την φωτιά μου.» Το γέλιο σου ακόμα με φοβίζει, αλλά τώρα ήρθε η στιγμή να σε σβήσω, να συνεχίσω, να προχωρήσω και να σε νικήσω, τελικά εσύ είσαι αυτός που κάηκε στις φλόγες σου! Τροφή στους δαίμονες σου και αγιασμός κάθαρσης στο παράδεισό μου… Κάθαρση ναι! Ω! ναι κάθαρση ίσως να μεταφράζεται αυτό που νιώθω με εκείνο το στίχο από ένα ποίημα του Πατρίκιου, που σου είχε κολλήσει, μέρες πριν, μήνες καθώς και χρόνια θα έλεγα: « όπως αθόρυβα τελειώνει η κάθε μέρα, ένα κομμάτι της αγάπης μεταμορφώνεται σε πάγο, ένα κομμάτι του κορμιού μεταμορφώνεται σε θάνατο…» Καλή τύχη στο δρόμο που διάλεξες, αλλά σε αυτό το δρόμο δεν θα σε ακολουθήσω… Τα κόκκινα τριαντάφυλλα διακοσμούν τα λευκά χαλίκια του μαρμάρινου τάφου. Η ψηλή κοπέλα με τα καστανά μακριά μαλλιά απομακρύνεται με αργές κινήσεις από το περιτριγυρισμένο από μνήματα χώρο, αφήνοντας την μυρωδιά του γλυκού αρώματος της και την παρουσία της έντονη στο χώρο. Και ξαφνικά τα τριαντάφυλλα άρχισαν να μαυρίζουν και οι πρώτες νότες ενός παλιού γνωστού τραγουδιού από κάπου ξεκινά και ο καιρός μαυρίζει, και η ηχώ χάνεται… μένει στάσιμη, ο νεαρός που την περιμένει στην μηχανή την πλησιάζει, η κοπέλα κοιτά γύρω της! «έγινε κάτι ?» τη ρωτά « όχι νόμιζα ότι άκουσα το όνομά μου και ύστερα γέλιο, ξεχασμένο! Άστο κάποιος θα χει κέφια! Πάμε ? γιατί ο καιρός άλλαξε απότομα…» Και προχωρά γρήγορα, χάνεται μαζί του, κάπου στην άσφαλτο! Αποδεσμευμένη από το παρελθόν της και με γραπωμένα πλέον τα όνειρα της… Σαν κάτι παλιό που τη ζωή πλέον τα προσπέρασε στην εθνική οδό με 200, και ας χτύπαγε το κεφάλι της, δεν την πείραζε αρκεί να ζούσε τα πάντα, μόνο και μόνο για να μην νιώσει το πάγο εκείνης ξανά της μερας...
η σιωπή κοιτά και χάνεται λες και κάποιος γελά , πετά και κάπου χάνεται… σιωπή… σιωπή… σιωπή… σιωπή…. πάγια νεκρική σιωπή… ποιος απλά θα μιλήσει…ποιος απλά θα ακούσει…
Ε.Κ[/I]
[I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
