| |
Μια ζωή δεν θα μου φτάσει
για να δαμάσω όλες τις σκέψεις που με τρομάζουν.
Απ’την ημέρα της γέννησής μου
μες στο μυαλό μου συσσωρεύονται και με κουράζουν.
Νιώθω σαν ναύτης μες στη φουρτούνα
που δε γνωρίζει αν σε στεριά ξαναπατήσει.
Αν θα καθίσει με τους δικούς του σε κυριακάτικο τραπέζι,
και δεντροστόλισμα των Χριστουγέννων αν ξαναζήσει.
Βρίσκω διέξοδο στην απομόνωση
για να μπορέσω να καταλάβω τι έχει φταίξει.
Ποιο είναι αυτό το τερατούργημα
που η συνείδησή μου το’χει αναθρέψει.
Μια ζωή δε θα μου φτάσει
για να ξεμπλέξω αυτό το αγκάθινο κουβάρι.
Πάω να το πιάσω όμως τρυπιέμαι
βλέπω το αίμα μου στο πάτωμα να στάζει.
Αίμα που τόσα χρόνια ρέει
και κατακόκκινη έχει γίνει τώρα λίμνη.
Και με προστάζει να κολυμπήσω και να χαθώ
μες του βυθού της τη γαλήνη.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
