| |
| | Ξαναρχινουμε |  | | |
Κομματιαστά γλυστρούνε τα νέα απο τις χαραμαδες του νοσοκομείου
έχουν να διανύσουν μεγάλες αποστάσεις,σκορπιούνται στο δρόμο χάνονται.
Έχουν ύστερα να διασχίσουν ένα γιγαντιαίο παραπέτασμα μοναξιάς
που πεισματώνει επι μέρες να με απομονώσει απο τον υπόλοιπο κόσμο.
Πρέπει στερνά να νικήσουν τη δική μου πηχτή μοναξιά κάτι σαν απονάρκωση
κάτι σαν απομάκρυνση απ'τα εγκόσμια
σαν ένα κενό που οργάνωσε τριγύρω μου η φαρμακολογία
για λόγους,λένε,θεραπευτικούς.
Κι όμως τρυπώνουν απ'τις χαραμάδες,με βρίσκουν τα νέα ,
Όσο κι αν γλιστρήσουν ανάμεσα στ’αγκαθωτά σύρματα
Τις ξιφολόγχες,τις υποκρισίες ,τις λογοκρισίες
έστω κομματιαστά και κουρελλιασμένα
με βρίσκουν για να μου πούν πως πέρα μακρυά ξεθηκαρώθηκε πάλι
άστραψε πάλι μέσα στη νύχτα........η αγάπη
για να ακουμπήσει στα στήθια μου,εκεί στη μεριά της καρδιάς
και ν'απαιτήσει να πάψει ο πανικός του νικημένου
Τώρα ξαναρχινά η γυναίκα εκείνη η περήφανη ελληνίδα γυναίκα
Ξαναρχινά να μου ετοιμάζει ενα φτωχικό δέμα,ένα ρούχο,ένα φάρμακο
Να μου πεί πως μπορούμε να ονειρευτούμε κι εμείς
Να περπατούμε στους δρόμους ανέμελοι σαν νάμαστε νιοί
Χωρίς να μας αιφνιδιάζουν τα βήματα του περαστικού
Χωρίς να μας πολιορκούν οι νυχτερίδες του τρόμου
Σάν άνθρωποι,μόνο σαν άνθρωποι
Οχι σαν υπεράνθρωποι,ούτε σαν σκουλήκια της λάσπης
Σαν άνθρωποι να ζούμε και να πεθαίνουμε..........
Γυναίκα ,άσπρο μου ρόδο μυστικό
Αβέβαιε μου δρόμε ,δίψα κι αγωνία μου
Μόνος καθώς απόμεινα απόψε να σ’ερευνώ
Δώσε αξία και πλούτο στην αμύθιτη πενία μου
Δώσε μου λόγο να σε υμνήσω όσο μπορώ
Με άσμα τερπνό,με φαντασία και σπουδή
Το μόνο που έμαθα του ευατού μου να κρατώ
Για σένα τις ώρες μου αλύπητα να εξαντλώ
Δίδαξε μου,πως αναστρέφεται η νυχτιά
Πως να σε κρύβω μ’επιμέλεια απ’όλα τα ασαφή
Απόκρυψε απ’τα μάτια μου,περίτεχνα τη σκοτεινιά
Για ν’αφανίσω όσα χωλαίνουν τη ψυχή
Αγάπα με ,για νάχω λόγο τον έρωτα να ορίζω
Δώσε μου κόκκο απ΄τη στοργή σου
Κάθε θυσία ,κάθε σκέψη μου σε σένα να χαρίζω
Για να υπάρχω,σαν τροβαδούρος,ποιητής σου
Αγάπα με,με οράματα και μνήμες δυνατές
Με πίστη και συγκατάβαση τρυφερή
Μ’έναν έρωτα που φθάνει με σημαίες και ιαχές
Δίχως όρια και μέτρα σαν το γλυκό σου φιλί
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
poetryf
09-09-2008 @ 04:11 | Συνδιασμός ελεύθερου και έμμετρου λόγου, υπέροχος!
Καλό μεσημέρι συμπατριώτη! ::hug.:: | | Helene52
09-09-2008 @ 04:14 | Αγάπα με ,για νάχω λόγο τον έρωτα να ορίζω
Δώσε μου κόκκο απ΄τη στοργή σου
Κάθε θυσία ,κάθε σκέψη μου σε σένα να χαρίζω
Για να υπάρχω,σαν τροβαδούρος,ποιητής σου
Αγάπα με,με οράματα και μνήμες δυνατές
Με πίστη και συγκατάβαση τρυφερή
Μ’έναν έρωτα που που φθάνει με σημαίες και ιαχές
Δίχως όρια και μέτρα σαν το γλυκό σου το φιλί
Τι να πει κανείς διαβάζοντά σε !!!!
Μεγαλουργείς αυτό πια είναι δεδομένο !!!!!!
Την καλησπέρα μου και το ΘΑΥΜΑΣΜΟ μου !!!!!
::theos.:: ::theos.:: ::hug.:: | | sofianaxos
09-09-2008 @ 06:25 | ΥΠΕΡΟΧΟ ::up.:: ::up.:: ::up.::
Καλησπέρα
| | nuxtolouloudo
09-09-2008 @ 06:33 | Άντη...Πανέμορφη η γραφή σου... | | Ιππαρχος
09-09-2008 @ 08:03 | Σάν άνθρωποι,μόνο σαν άνθρωποι
Οχι σαν υπεράνθρωποι,ούτε σαν σκουλήκια της λάσπης
Σαν άνθρωποι να ζούμε και να πεθαίνουμε..........
Υψηλού επιπέδου ποίηση! | | **Ηώς**
09-09-2008 @ 14:03 | ΑΝΤΗ είσαι ανεπανάληπτος!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | χάρης ο κύπριος
09-09-2008 @ 14:16 | άστραψε πάλι μέσα στη νύχτα........η αγάπη
για να ακουμπήσει στα στήθια μου,εκεί στη μεριά της καρδιάς
και ν'απαιτήσει να πάψει ο πανικός του νικημένου
με Ιππαρχο ! | | Ναταλία...
10-09-2008 @ 04:22 | Με Ιππαρχος και Χάρη
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
