| |
Έχω αντίκρυ μου τις δήθεν δροσιές αυτού του κήπου
Πότε πια θα περάσει ο μπερδεμένος κόμπος των ζεστών ημερών;
Πότε πιά θα περάσουμε τον κατάξερο κάβο των ζεστών ημερών;
Πιέζομαι να κατλάβω αυτό που λένε θαύμα του ήλιου
Αυτο που λένε φώς της Κύπρου,ή αφροδίσια αίγλη
Ο μισός εαυτός μου το νιώθει ,ο άλλος μισός το απωθεί
Έγινε μια σκονισμένη μουντάδα ο ουρανός
Και τα βουνά με τις γαλήνιες γραμμές ,Τροοδος,Πενταδάχτυλος
Είναι σαν είδη για ξεσκόνισμα,τόσο βουτηγμένα στις ανταύγειες της δύσπνοιας
Έφυγαν οι Δρυάδες κι οι Αμαδρυάδες ,πάνε μακρυά απ΄την αναμμένη πέτρα
Τα πράσινα χρώματα απο κοντά είναι πολύ ωραία αλλά μόνο ως χρώματα
Γιατί φύλλο τους δεν σείεται,η δροσιά δεν τα ενοικεί,
Πουλιού λαλιά δεν βγαίνει,παρεχτός κάτι ροκανίσματα
Καμώματα της ζέστης,τζιτζίκια,τριζόνια,γρύλλοι
Όλο κάτι ξύλινα οντάρια γεννήματα της ασφυξίας
Όλα σαν φωνές απο χύτρες ,τσιτσιρίσματα αλχημείας.
Στερέψανε οι φράχτες,τα λιγοστά ρυάκια
Γιαλός και θάλασσα μόνο που δεν αχνίζουν
Οι αμμουδιές τις πατάς και πηδάς απ’την κάψα
Τίποτα δεν ρυτιδώνει τον χλιαρό καθρέφτη
Οι αφρισμένες οι μεταβλητές γωνίες των κυμάτων
Εκλείψανε μήνες τώρα και ποιός ξέρει
Πόσο θα κρατήσει αυτός ο θρίαμβος...........
Υπερανθρώπων μονάχα πρέπει να είναι δόξες αυτές του λιοπυριού
Για να μην είναι ανεχτές απο μάς ,πλάσματα φθαρτά.
Ωραία είναι τα μεσημέρια αλλά η σάρκα μου είναι ασθενής
Μόνο χαύνωση και βλακεία μου φέρνει αυτή η καλλονή
Ίσως αν τάβλεπα σ’όνειρο να τ’απολάμβανα
Μήπως ο ήλιος μας πέρασε για μιγάδες καμωμένους για τα καμίνια;
Για τούτο μας φλόγισε τόσο,μας έφαγε ψητούς
Μα ήταν ανάγκη;ούτε να μας σπαράξει γύρεψε ουτε καν βρυχήθη
Τότες γιατί τοσες φωτιές; ή παρα πολύ φαίνεται
Μας φροντίζουν οι ουράνιοι στοχασμοί
Δεν ανοίγουνε λιγάκι το ασκί των ανέμων
Να μας φυσήξουν να ξυπνάμε απ’αυτή τη ναρκωτική ζωή;
Τι να γίνει,.........και καλύτερες ώρες θαρθούνε,
Χειμώνες με τα ωραία λευκά και της βροχής
Οι υγρές συμφωνίες οι ραβδωτές
Θαρθεί των ξερών κορμών και κλώνων η κόκκινη βασιλεία
Θα γιαλίσει η πλάκα τ’ουρανού θα ξαναστιλβωθεί
Θ’αναλάμψουνε τ’άστρα πλυμένα στο κρύο και στη βροχή
Θα ξαναστράψει το μυαλό της ζωής σε γρήγορη δουλειά
Θ’ανακατωθεί γενναία το τσουκάλι των θαλασσών,
Θα τρανταχτούνε γερά τα πλεούμενα καράβια
Οι θαλασσοπόροι θ’αντρειέψουν και θα δείξουν το καπετανιλίκι τους
Θαρθεί,θαρθεί η γερή ζωή,θαρθεί τελειωτικά
Και το αιώνιο δροσοβόλημα της ισκερής αγάπης
Που δεν την φτάνουν ούτε αχτιδωτά σπαθιά των ήλιων
Ούτε λύπη ούτε στεναγμός,που είναι όλη η ανάβλυση
Του φρέατος της ζωής,η γή της δροσιάς και της ευτυχίας
Εκεί που πλάνη δεν χωρεί που πηγάζει η Ανάσταση καλής ελπίδας
Και το απαραίτητο θάρρος για την σκληρή αυτή ζωή......
Για τούτο το φανέρωμα εξάντλησα ένα μακρύ αιώνα
Τις αγωνίες όλων μου των ωρών στο παρατηρητήριο του καυμού
Και τώρα που πρωτοείδα το θαύμα τρέχω δρομέας κι έξαλλος
Να το αναγγείλω σε σένα ,Διαφεντεύτρα των άστρων
Πηδαλιούχε του ήλιου που με ζώνει
Για να το ακούσεις απ΄το πλούτος της ορμής μου
Βασιλεύει σου λέω απο σήμερα η αγάπη
Μαραθωνοδρόμος σου το φωνάζω
Και φτάνω τρεχάτος στο κατώφλι της ζωής σου
Να σου κλονίσω τη δυσπιστία σου
Γιατί είναι ακέραιο το μύνημά μου
Χαραγμένο με φωτιά αψευδή
Βεβαιώσου πιά σα σου φέρνω το μόχθο
Μιάς ζωής που σπατάλησα προσμένοντας Σε
δέξου τη γνώση που φέρνει αυτό το "βασιλεύει"
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
