| |
| | Μυνημα αγαπης |  | | | αφιερωμενο | | |
Κατάρρευση της παντοδυναμίας του χρόνου
Μηδενισμός και της φθοράς του,σημαίνει αυτή η αγάπη
Της έχουμε βέβαια δική μας ζωή φυσήσει,μιά κι η ζωή
Όση μας υπολείπεται,έχει αρχίσει να λυγάει.
Συνεχίζεται προς τα εκεί η αλυσίδα της,
Να μπούμε πρέπει κι οι δυό στο νέο της σώμα
Και να αισθανθούμε γεύσεις της αιωνιότητας
Να βυθιζόμαστε ολημερίς όλο και πιο βαθιά
Ώστε την ώρα του πληρώματος νάμαστε
Για καλά κι ακέρια αφοσιωμένοι
Αφανισμός και λησμονιά του τραχειού χρόνου
Έρχεται η αγάπη αυτή στην άνοιξη της ζωής της
Του περασμένου ή του μελλούμενου
Του κάθε χρόνου οπως έρχεται
Της κάθε ασκήμιας λησμονιά,
Της περασμένης που μας παιδεύει
Της μέλλουσας που άσκημη εξίσου
Στη κόχη και στα σύθαμπα του περιβολιού
Παραμονεύει,κοντοστέκεται,χάνεται λίγο
Πάλι ξανάρχεται με επιμονή η μέγαιρα η φθορά.
Στο ίδιο περιβόλι.στις ίδιες κόχες στα ίδια σύθαμπα
Την κούνια στήνουμε τώρα τούτης της αγάπης
Και τα χαμόγελα της,τις γλύκες της,τις γοητείες της
Και μπαίνουμε στη νέα φάση μας της ζωής
Και διαβεβαιούμε πως οτι χάνεται μέσα μας
Στη φθορά και στο χρόνο δικό μας είναι πάλι
Μιά και ξαναγεννάται,κι οτι πάλι τερατώδες της ζωής
Κι άσχημο,καταργείται στην ουσία της αγάπης.
Όταν θα φθάσει λοιπόν,το πλήρωμά μας,
Κι οταν φανεί πως θα νικήσει η επίμονη
Μέγαιρα που τριγύριζε στα σύθαμπα και τις σκιές
Τότε θα δεί πως άδικα σπατάλαε την επιμονή της,
Πως δεν αγριεύει τίποτε χυμώδες
Τίποτε ψυχικό απ’το άτομό μας:
Ένα κατάλοιπο ξεραίλας που θα μεταστεί
Για αλλοίωση στο χώμα της πατρίδας
Αφού μεταλαμπάδευση θάχουμε πιά τελέσει
Του ζωντανού μας μέρους πλήρη σε ύπαρξη άρχουσα,
Μεστή,λουλουδιασμένη,που απο τη σκιά
Των τόσων χαρίτων θα αναζούμε
Ηταν απειλή μονάχα αυτή η ασκήμια
Και της μάγισσας της έχουμε ξεφύγει αμετάκλητα
Μακρυά μου όσα αταίριαστα ντυμένα και κρυμμένα
Τα μισερά και τ’άσκημα κι όλα τα λεκκιασμένα
Ξέσκεπη,άδολη ας φανεί του έρωτα σου η ομορφιά
Μέτωπο,μάτια ,κύματα μαλλιά,
Χνούδια,γραμμές ,καμπύλες
Κρυφά λαγκάδια,θείες ανατριχίλες
Κρίνα και ρόδα και μυρτιές
Βρύσες χαδιών,αστέρευτες πηγές
Τα λυγερά σου χέρια
Τα ηδονικά ,τα ωραία σου ,του πόθου περιστέρια
Ολόκαρδα κι αμπόδιστα λογάκια απ’το δικό σου στόμα
Γλυκά μα κι άλικα σαν του ροδιού το χρώμα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | | |
|
Helene52
30-09-2008 @ 09:31 | Μακρυά μου όσα αταίριαστα ντυμένα και κρυμμένα
Τα μισερά και τ’άσκημα κι όλα τα λεκκιασμένα
Ξέσκεπη,άδολη ας φανεί του έρωτα σου η ομορφιά
Μέτωπο,μάτια ,κύματα μαλλιά,
Χνούδια,γραμμές ,καμπύλες
Κρυφά λαγκάδια,θείες ανατριχίλες
Κρίνα και ρόδα και μυρτιές
Βρύσες χαδιών,αστέρευτες πηγές
Τα λυγερά σου χέρια
Τα ηδονικά ,τα ωραία σου ,του πόθου περιστέρια
Ολόκαρδα κι αμπόδιστα λογάκια απ’το δικό σου στόμα
Γλυκά μα κι άλικα σαν του ροδιού το χρώμα
Μετά από τόσο ωραία λόγια που της γράφεις .... σου εύχομαι να σε ακούσει !!!!!
Για άλλη μια φορά μια υπέροχη δημιουργία!!
Την καλησπέρα μου Αντη ::up.:: ::up.:: ::hug.:: | | Ναταλία...
02-10-2008 @ 04:11 | Παραμονεύει,κοντοστέκεται,χάνεται λίγο
Πάλι ξανάρχεται με επιμονή η μέγαιρα η φθορά.
Στο ίδιο περιβόλι.στις ίδιες κόχες στα ίδια σύθαμπα
Την κούνια στήνουμε τώρα τούτης της αγάπης
Και τα χαμόγελα της,τις γλύκες της,τις γοητείες της
Και μπαίνουμε στη νέα φάση μας της ζωής
Και διαβεβαιούμε πως οτι χάνεται μέσα μας
Στη φθορά και στο χρόνο δικό μας είναι πάλι
Μιά και ξαναγεννάται,κι οτι πάλι τερατώδες της ζωής
Κι άσχημο,καταργείται στην ουσία της αγάπης.
Γεια σου Άντη με τις ομορφιές που γράφεις ::yes.:: ::theos.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
