| |
ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΣΤΟΥ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΕΥΓΕΝΙΑ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ
Είμαι παιδί της πόλης και όποτε μπορώ και μου δίνεται η ευκαιρία ενδίδω σε προτάσεις που σχετίζονται με βόλτα και την επαφή με την μάνα φύση. Μου λείπει πολύ η φύση και δεν βρίσκω εύκολα ελεύθερο χρόνο για να δραπετεύσω. Ασφυκτιώ. Σε μία πόλη που υπολείπεται πράσινων οάσεων.Σε μία πόλη που πνίγεται στο τσιμέντο, το καυσαέριο και τις άναρχες οικοδομές. Σε μία πόλη που γέμισε αυτοκίνητα, εγκαταλελειμμένα σπίτια, πολυώροφα ντουβάρια που ορθώνονται όπου να’ναι,. κέντρα διασκέδασης και σκουπίδια.
Πήγαμε στο Τέρμα Ζωγράφου. Κατεβήκαμε από το λεωφορείο και αρχίσαμε τις ανηφόρες και τις κατηφόρες. Γύρω μας βλέπαμε ελάχιστες μονοκατοικίες και πολλές ψηλές πολυκατοικίες. Τα δεντράκια στο πεζοδρόμιο και τα λίγα λουλούδια στις αυλές ομόρφαιναν τις δύσκολες στιγμές της ανηφόρας. Καμαρώσαμε πολλά ωραία μπαλκόνια, γεμάτα φυτά και λουλούδια και νιώσαμε ότι αναπνέουμε ,επιτέλους, καθαρό αέρα. Μπροστά μας βλέπαμε την όμορφη Πανεπιστημιούπολη και η Πολυτεχνειούπολη που σφύζουν από πολυκοσμία. Νέοι και νέες πηγαινοερχότανε κάνοντας φασαρία με τα γέλια και τις δυνατές φωνές τους. Τα νιάτα είναι πάντα όμορφα και προσδίδουν ζωντάνια σε μία κατά τα άλλα ήσυχη συνοικία.
Παντού βλέπαμε άφθονο τσιμέντο, που συντελεί αναμφισβήτητα στο μοναδικής ομορφιάς μοντέλο οικιστικής δόμησης, αυτό με τα στενούς μποτιλιαρισμένους δρόμους με τα πανομοιότυπα εμπορικά μαγαζιά και καφέ. Είδαμε όμως, και πολλούς νέους ανθρώπους να βολτάρουν με κέφι μερικοί κρατούσανε κάποιο μπαστούνι ορειβασίας η μαγκούρα .Αυτοί ήταν οι τυχεροί που είχαν κάνει πεζοπορία. Είχανε τολμήσει και είχανε προχωρήσει πιο ψηλά στον Υμηττό . Εμείς περιοριστήκαμε στα δρομάκια και στις ανηφόρες του Ζωγράφου.
Ήταν φανερό ότι η περιοχή είχε πολλές δυνατότητες ανάπτυξης και επέκτασης προς τα πάνω και πολλά σπίτια ήταν προνομιούχα αφού βλέπουν, από το μπαλκόνι τους ,το ηλιοβασίλεμα πίσω από τις βουνοκορφές. Ζήλεψα λίγο αλλά μετά θυμήθηκα ότι για να φτάσω εδώ πρέπει να περπατήσω πολύ αγκομαχώντας και συμμορφώθηκα. Σε μία στροφή του δρόμου είδα μία τεράστια αλάνα, περιφραγμένη. Σαν ένα βαθούλωμα στην γη γεμάτο σκουπίδια, βράχοι και πολλά δέντρα. Όταν πλησίασα περισσότερα διάβασα σε μία σκουριασμένη πινακίδα. Δημοτικό Θέατρο δήμου Ζωγράφου αριθμός άδειας ανέγερσης 1986.Σκέφτηκα τι ωραία που θα ήταν αν το έργο είχε προχωρήσει .Δυστυχώς δεν βρήκα κανέναν κάτοικο να τον ρωτήσω τι και πώς. Θυμήθηκα ότι είχα διαβάσει κάποια άρθρα για την Βίλλα Ζωγράφου και τις διεκδικήσεις των κατοίκων να γίνει χώρος πράσινου και όχι πολυκατάστημα η παρκινγκ αλλά δεν πιστεύω ότι η ευμεγέθης λακκούβα στην γη ήταν κάποτε βίλλα.
Σε λίγο αναζητήσαμε κάποιο εστιατόριο η ταβέρνα για να τσιμπήσουμε κάτι αλλά…δύσκολα. Τουλάχιστον στην περιοχή όπου βρεθήκαμε δεν βρήκαμε τίποτα. Εκεί που είχαμε εξαντλήσει την υπομονή μας πέσαμε πάνω σε μία μικρή και χαριτωμένη ταβέρνα. Το Διχτάκι. Όπου γευτήκαμε ψαρολυχουδιές και ήπιαμε το τσιπουράκι μας χωρίς γλυκάνισο. Σε λίγο αναχωρήσαμε για τα σπίτια μας .Έφτασα σπίτι με ένα μεγάλο ερωτηματικό στο μυαλό μου. Εκείνη η αλάνα πότε θα γίνει Δημοτικό θέατρο;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
