Warning: session_start(): Cannot start session when headers already sent in /home/stixoi/public_html/core.php on line 23
stixoi.info: να με θυμάσαι
 
Σύνδεση

Εγγραφή

Πλαίσιο χρήσης
130921 Τραγούδια, 269490 Ποιήματα, 28913 Μεταφράσεις, 26571 Αφιερώσεις
 

 να με θυμάσαι
 
Δε δέχομαι πως είναι εφήμερη η ζωή μου
κι όσο υπάρχει μια ψυχή που θα θυμάται
τον ήχο από τα βήματα μου, τη φωνή μου
το σώμα μου το θάνατο δεν τον φοβάται

από τον κόσμο αυτό που αγάπησα περίσσια
πολύ με σκιάζει η ιδέα πως όταν φύγω
και γίνω βρώσιμη τροφή για κυπαρίσσια
να μη με σκέφτεται κανείς έστω για λίγο

αν μ’ αγαπάς όπως κι εγώ… να με θυμάσαι
κάθε που τα βουνά ο ήλιος θα χρυσίζει
από έναν ίσκιο τι έχεις τάχα να φοβάσαι
μονάχα η σκέψη σου αθάνατο με χρίζει

εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν ποτέ τους
-έτσι διδάσκουν της γενιάς μου όλοι οι μύθοι-
χάνονται στο σκοτάδι με τις ενοχές τους
γιατί οι θνητοί πεθαίνουν μόνο …από λήθη



 Στατιστικά στοιχεία 
       Σχόλια: 4
      Στα αγαπημένα: 2
 
   

 Ταξινόμηση 
       Κατηγορίες
      Αταξινόμητα
      Ομάδα
      Αταξινόμητα
 
   

 Επιλογές 
 
Κοινή χρήση facebook
Στα αγαπημένα
Εκτυπώσιμη μορφή
Μήνυμα στο δημιουργό
Σχόλια του μέλους
Αναφορά!
 
   

http://luogointerno.blogspot.com/
 
justawoman
22-10-2008 @ 00:15
Μου θύμισες την εισαγωγή από την "Αθανασία" του Κούντερα, Χρήστο.

“Το πρόβλημα δεν είναι ο θάνατος: είναι η αθανασία.
Η «μικρή» και η «μεγάλη». Τη μικρή την κερδίζουμε όλοι, λίγο-πολύ, στη μνήμη αυτών που μας αγάπησαν. Τη μεγάλη την αξιώνονται εκείνοι που διαβαίνουν το όριο της φήμης, αλλά και κάποιοι γύρω τους…”

πολύ καλό!
maria_sketo
22-10-2008 @ 02:53
πολυ πολυ καλο!
http://www.youtube.com/watch?v=ErjE39GNj1U&feature=related
Ιππαρχος
22-10-2008 @ 03:16
Εξαιρετικό Χρήστο, και πόσο δίκιο έχεις!
Ναταλία...
22-10-2008 @ 04:50
εκείνοι που δεν αγαπήθηκαν ποτέ τους
-έτσι διδάσκουν της γενιάς μου όλοι οι μύθοι-
χάνονται στο σκοτάδι με τις ενοχές τους
γιατί οι θνητοί πεθαίνουν μόνο …από λήθη

Εξαιρετικό ::yes.:: ::theos.:: ::up.::

Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο