| |
| | Ο ερχόμενος |  | | | Προσμονή | | |
Ο ερχόμενος, όντας νεκρός,
άδραξε τη μέρα της γέννησής του.
Έλυσε τις βαριές αλυσίδες
κι ό,τι τον κράταγε εκεί
που το πεπρωμένο του τον είχε τάξει.
Σήκωσε τα χέρια του στον ουρανό,
άρπαξε το τσεκούρι και τη φωτιά
και κίνησε για κει,
που όλοι κάνουν πως δε ξέρουν
που είναι, τι είναι, είναι;
Τα βήματά του βάραιναν καθώς
ό,τι τον άγγιζε τον γλύκαινε
με τρόπο τέτοιο,
που τον έκανε
για μια στιγμή να ξεχνά
πως γεννήθηκε νεκρός.
Κάθε τέτοια στιγμή έσκυβε,
χτυπούσε το κεφάλι του
στο χώμα και σαν από θαύμα
έβλεπε το σώμα του να ζει.
Έτσι κατάφερνε να αποδιώχνει
τη γλύκα απ’ τα αγγίγματα,
τα λάγνα αγγίγματα μιας δήθεν ζωής.
Συνέχισε τρέχοντας σε άλικο πεδίο,
κραδαίνοντας το τσεκούρι του
και σκορπώντας τη φωτιά του.
Κι η φωτιά λόγος γίνονταν
και το τσεκούρι αυτιά νεκρών
που ζωντάνευαν,
για να χλευάσουν
ό,τι τα χείλη τους
δεν μπόρεσαν να πουν.
Κι ύστερα πάλι σιωπή.
Οι εικόνες άλλαζαν γρήγορα.
Η μηχανές έτρεχαν γρήγορα.
Οι δούλοι δούλευαν γρήγορα.
Το κέρδος ήρθε γρήγορα.
Ο θάνατος ήταν πάντα εκεί.
Και κάθε τόσο,
τα βήματά του βάραιναν καθώς
ό,τι τον άγγιζε τον γλύκαινε
με τρόπο τέτοιο,
που τον έκανε
για μια στιγμή να ξεχνά
πως γεννήθηκε νεκρός.
Μάζεψε τις φωτιές του,
πήρε το τσεκούρι του
και μαζί ένα φανάρι,
σα Διογένης
την πόρτα τού τάφου του να βρει.
Κι όλοι αυτοί που τάχα
δεν ήξεραν που είναι, τι είναι, είναι;
δείχνοντας με το χέρι τους
βοηθούσαν
την πόρτα του τάφου του να βρει,
Όχι πως τάχα νοιάστηκαν ποτέ,
αλλά να,
έτσι δεν έβλεπαν πως
σ’ τού τάφου τους την πόρτα είχαν βρεθεί.
Και φτάνοντας σε πόρτα χαμηλή
σκύβει και την ανοίγει.
Δρασκελώντας το μακρύ κατώφλι
αφήνει πίσω του τη σιωπή
και τ’ αυτιά των νεκρών
που ζωντάνευαν κάθε τόσο,
για να χλευάσουν
ό,τι τα χείλη τους
δεν μπόρεσαν να πουν.
Προχώρησε προς το βάθος
του διαδρόμου,
πάλεψε με δράκους,
με ληστές,
με φίλους,
μ’ αδερφούς,
πάλεψε για εκείνον,
πάλεψε μ’ εκείνον.
Ξάφνου φτάνει μπροστά
σ’ ολόχρυση πόρτα
όπου αύρα γλυκιά αναδυόταν.
Έσκυψε μέσα απ’ το τζάμι της να δει.
Κι είδε φως,
είδε ποταμούς,
είδε δέντρα,
είδε πουλιά,
είδε γαλήνη,
είδε…
…Πως δίπλα του βρισκόταν
πόρτα ξύλινη μικρή και
σκονισμένη.
Στάθηκε.
Άπλωσε το χέρι του,
την άνοιξε και μπήκε.
Βλέπει μέσα παιδί μικρό
δεμένο μ’ αλυσίδες.
Σκύβει και το μέτωπο του το φιλά.
Δάκρυα στάζουν απ’ τα μάτια του.
Απλώνει το χέρι του,
του δίνει τη φωτιά,
του δίνει το τσεκούρι.
Το παιδί σηκώνεται,
λύνει τις βαριές αλυσίδες
κι ό,τι το κράταγε εκεί
που το πεπρωμένο του το είχε τάξει.
Υψώνει το χέρι του στον ουρανό
και του δείχνει μια πόρτα.
Την πόρτα της αιώνιας
Ελευθερίας.
Και το μικρό παιδί κίνησε
την πόρτα τού τάφου του να βρει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Δεν κρύβομαι, δε λέω ψέματα , δε θα ξαναζήσω ποτέ | | | |
|
ψιτ-ψιτ
24-10-2008 @ 07:20 | Ο Ορχομενός | | balistreri
24-10-2008 @ 09:03 | το λειανοκλάδι | | justawoman
24-10-2008 @ 09:31 | Ποίημα με έντονο συμβολισμό και μεταφυσικές προεκτάσεις. Η ατμόσφαιρά του, κατανυκτική. Ο λόγος σου εικονοπλαστικός με διάθεση φιλοσοφική. Πολύ ενδιαφέρουσα η γραφή σου.
Καλωσήρθες... εύχομαι να μας αντέξεις ::rol.::
(έι κύριοι αποπάνω ::6536.::)
| | TomMan
24-10-2008 @ 20:09 | Για ψιτ-ψιτ. Από χωριό της Λιβαδειάς ονόματι Άγιος Γεώργιος.
Για Willam George Allum ...θα τα πούμε.
Για balisteri, χαίρομαι που σου αρέσει η γεωγραφία. Είναι και εμένα ο πόθος μου. Νομίζω πως θα τα πάμε πολύ καλά.
Για justawoman. Εύχομαι να ‘χω κάτι να σου ξαναπώ. Αντέχουμε όσο δεν είμαστε «αυτιά των νεκρών που ζωντανεύουν κάθε τόσο, για να χλευάσουν ό,τι τα χείλη τους
δεν μπόρεσαν να πουν»
| | Αγνή
25-10-2008 @ 00:17 | οσκαρουαιλντικός και ωραίος!
εύχομαι να μην μας αντέξεις
και παρόλα αυτά να ποστάρεις
::700.:: | | Μοιάζω μ'εσένα
25-10-2008 @ 00:25 | Περιγραφικότατη ποίηση.
Καλως ήρθες! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
