| |
μια καταιγίδα
γεννιέται από τον ουρανό
κι εγώ προσθέτω στο κενό κι άλλο κενό
σε μια σανίδα
να πλέω ενάντια στον καιρό
εγώ και γύρω μου νερό μόνο νερό
κι ενώ νομίζω
δρόμος δεν είναι να σωθώ
κι έτοιμος είμαι το βυθό ν’ αποδεχτώ
ξάφνου ατενίζω
νησί στο βάθος δεκτικό
με χαιρετά κι από μακριά το χαιρετώ
τα δυνατά μου
βάζω, τα κύματα νικώ
βγαίνω σ’ ακτή το χώμα σκύβω και φιλώ
κι απ’ την καρδιά μου
ο προαιώνιος καημός
ξεφεύγει σαν ευχή κατά τον ουρανό:
«χώρα του αγνώστου
γίνε για μένα πάτρια γη
και την ψυχή μου θα σου δώσω τη μισή
μέρα του νόστου
να ζήσω κι ας είναι πλαστή
φτάνει να κάνω ότι είχα ονειρευτεί»
τι κι αν ταξίδια
δεν τόλμησα αλαργινά
κι αν πάντα έπλεα μες στα ρηχά νερά
αποκαΐδια
θα αφήσω πίσω τα παλιά
αρκεί να βρω να μ’ αγκαλιάσει μια αγκαλιά….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
