| |
Ξερω πως πρεπει επιτελους να αλλαξω
και την ζωη αυτη να παρω σοβαρα
στις θεωριες σου το νοημα να ψαξω
και να σωθω μεσα σ αυτην την συμφορα
Σε μια τραπεζα ανηκω σιχαμενη
και στ ασφαλιτη μου χορευω τον ρυθμο
στης εταιριας το λογοτυπο δεμενη
ολ η ζωουλα μου τραβαει στον χαμο
Μα εγω σου γραφω δυο στιχακια να γελανε
και μ ενα υφος τοσο αστειο , παιδικο
μην μου λυπασαι τι σε νοιαζει κι αν μας φανε
θα ναι το μονο μας αθωο μυστικο
πως στου πολεμου τον αιωνα ξεχασμενοι
απο την μαχη παλι καναμε κοπανα
και σ ενα αυτονομο απογευμα κρυμμενοι
παιζαμε μπαλα σε μιαν ερημη αλανα
Ξερω πως πρεπει επιτελους να αλλαξω
και τις ευθυνες που ζητας να φορτωθω
το μελλον πρεπει σοβαρα να το κοιταξω
κι απο τα νυχια αυτης της χωρας να σωθω
Της μοναξιας μας το θηριο να νικησω
σ ενα παραλογο τρυπακι σαν και αυτο
μου λες οι αντρες πως ποτε δε κανουν πισω
τι κι αν να πεσουνε τους ητανε γραφτο
Μα εγω σου γραφω δυο στιχακια που μιλανε
για ενα ονειρο που εμεινε μισο
σαν τα σκουπιδια που απερισκεπτα πετανε
οτι δε μοιαζει να γυαλιζει σα χρυσο
κι αυτο κοιταει δακρυσμενο διχως τελος
ονειρο να ναι ξεχασμενο παιδικο
απ της αναγκης μασ αλιμονο το βελος
πεφτει παραλυτο σ αυτον τον πανικο
Ξερω πως πρεπει επιτελους να αλλαξω
και τη σφαγη αυτη να παρω σοβαρα
μα ελα ασε με αν θελεις να σου φτιαξω
δυο στιχακια τετοια ακομη μια φορα
της μοναξιας μας το θηριο να νικησω
με ενα προχειρο ταγουδι σαν και αυτο
ενα χαμογελο στα χειλη σου ν αφησω
και στο φιλι σου απο τον κοσμο να κρυφτω
Ξερω πως πρεπει επιτελους να αλλαξω
μα εγω λυπαμαι να αλλαξω δεν μπορω
τι κι αν φοβασαι πως σε λιγο θα βουλιαξω
αυριο ντυσου θα σε παω για χορο
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
